6 kwietnia 2016: Prezes TK A. Rzepliński czyta list min. Zb. Ziobry

[Być sędzią¹ ] Od początków społeczności ludzkich, gdziekolwiek one powstawały, niezbędni byli sędziowie.² Zawsze jako ci, którzy potrafią rozstrzygać spory i budować w ten sposób klimat pokoju społecznego. Z natury rzeczy ich decyzje, aby służyć temu pokojowi, miały sankcję republiki czy władcy. Biada tej społeczności, w której władca tego nie rozumiał, albo sprawując osobiście władzę sądzenia, wydawał gorszące poddanych wyroki. Pomyślność czekała te społeczności, w których ludzie różnych stanów mieli kształtowane przez pokolenia zaufanie do sądowych werdyktów, bo działali w przekonaniu, że jest jeszcze rzetelny sąd w…

Bycie sędzią jest równie piękne i całkowicie absorbujące, jak bycie lekarzem czy bycie uczonym. Profesja sędziowska nie jest dobrym zajęciem dla osób, które nie mają na tyle utrwalonego poczucia godności osobistej i zawodowej, prawości i nienagannej przeszłości, wiedzy zawodowej i życiowej oraz dojrzałości społecznej, dojrzałości rodzinnej i dojrzałości psychicznej – by za każde wydane zgodnie z prawem i własnym sumieniem orzeczenie brać pełną odpowiedzialność.

Sędzia musi mieć nie tylko odwagę podejmowania decyzji, ale także moralną odwagę sądzenia konkretnych osób. Powoduje to, że sądzenie należy do „najbardziej fundamentalnych funkcji w każdym społeczeństwie”³.

Każdego sędziego musi cechować dobra organizacja pracy, aby zaniedbania w niej nie budziły pokusy ułagodzenia „zwierzchności” czy jednej ze stron.

O znaczeniu, jakie społeczeństwa od zawsze przywiązują do wyłaniania możliwie najlepszych na te stanowiska osób, świadczą wymagania stawiane przyszłym sędziom przez starożytne prawo żydowskie, które domagało się przede wszystkim „znajomości prawa, połączonej z ogólnym wykształceniem” oraz „nieskazitelności charakteru połączonej z bogobojnością, łagodnością i dobrodusznością”⁴. Sędzia – w doktrynie chrześcijańskiej – według św. Tomasza z Akwinu – to człowiek, który powinien żyć w „stanie doskonałości, to jest w prawdzie”. Sędziowie „powinni być na mocy swego urzędu stróżami prawdy w sądownictwie”, jak uczeni w nauce, „A kłamstwo w sądzie lub przeciw nauce jest grzechem śmiertelnym”⁵.