Konstytucyjne odesłanie do ustawowego określenia właściwości, ustroju i postępowania TK (art. 33a ust. 6) zrealizowano ustawą z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym. W art. 13 stwierdzono wprost, że „członkami Trybunału Konstytucyjnego są: prezes, wiceprezes oraz dziesięciu sędziów” (ust. 1). Zgodnie z ustawą, Sejm nie tylko mógł wybierać, ale i odwoływać członków Trybunału (art. 13 ust. 2), m.in. w przypadku, gdy członek „sprzeniewierzył się złożonemu ślubowaniu” (art. 14 ust. 1 pkt 4). Członkowie Trybunału byli wówczas wybierani na osiem lat, z tym że co cztery lata wybierano połowę składu Trybunału.

W praktyce — przed wejściem w życie Konstytucji RP z 1997 r. i realizującej ją nowej ustawy z 1997 r. — Sejm dokonywał wyboru prezesa i wiceprezesa w zasadzie w momencie powołania ich w skład Trybunału, ponieważ Sejm wybierał członków Trybunału od razu na określone stanowisko (sędziego, prezesa, wiceprezesa). Zgodnie z ówczesnym regulaminem Sejmu (art. 25 i 28), wybór odbywał się łącznie, chyba że Sejm postanowił inaczej; uchwała zapadała bezwzględną większością głosów. Od początku prezes i wiceprezesi byli wybierani w tym samym trybie. Taki sposób wyboru sugeruje interpretację, że odwołanie ze stanowiska prezesa (wiceprezesa), np. z racji zrzeczenia się funkcji, powinno oznaczać także automatyczną utratę statusu sędziego w TK. W praktyce sejmowej dopuszczano jednak rezygnację z funkcji prezesa (wiceprezesa) z zachowaniem członkostwa w Trybunale. Jak podkreślono10, umożliwiało to powołanie na stanowisko prezesa w toku kadencji sędziego ze składu Trybunału. W latach 1986-1997 okres zasiadania w TK pokrywał się z czasem pełnienia funkcji prezesa w odniesieniu do Alfonsa Klafkowskiego (1985-1989) i Mieczysława Tyczki (1989-1993), z kolei Andrzej Zoll zasiadał w Trybunale od 1 lipca 1989 r. do 1 grudnia 1997 r., przy czym funkcję prezesa pełnił dopiero od 19 listopada 1993 r., ale do końca swej kadencji jako sędziego.