Siedemnaście

Na mojej półce leży siedemnaście nowych spraw przydzielonych mi do rozpoznania. Przydzielonych od wczoraj, bo łącznie od początku tygodnia dostałem ich, jeżeli dobrze liczę, dwadzieścia dziewięć, a tydzień się jeszcze przecież nie skończył. I praktycznie wszystkie są to sprawy wymagające zgodnie z obowiązującą procedurą wyznaczenia na rozprawę, bo większość niejawnej siekaniny przejęli referendarze. Biorąc pod uwagę, że na obu rozprawach w tym tygodniu skończyłem zaledwie trzynaście spraw jestem całkiem sporo "pod kreską", znaczy się zaległość rośnie, a pokrycia brak, przez co nadzór statystyczny robi się nerwowy.

O co ludzie się sądzą?  A to już różnie. Pierwsza sprawa to pozew banku o zapłatę kredytu. Mógłbym w zasadzie wydać nakaz zapłaty, ale niestety autor pozwu odrobinę zaszalał z odsetkami. Po pierwsze zapomniał o tym, że istnieje coś takiego jak odsetki maksymalne, które wynoszą dzisiaj 16% rocznie, tak więc nie można wprost domagać się odsetek według stopy 23,4%, nawet jeżeli ukryjemy to pod kryptonimem "1,8 x odsetki ustawowe". Teoretycznie mógłbym oczywiście zasądzić, z zastrzeżeniem, że "ale nie więcej niż odsetki maksymalne" tyle że ponad połowa żądanej kwoty to skapitalizowane odsetki, które pewnie też naliczono według stopy przekraczającej maksymalną. No i niestety ten konkretny pełnomocnik tego konkretnego banku ciągle nie nauczył się, że jeżeli chcemy zasądzenia odsetek umownych, to powinniśmy przedstawić umowę, z której te odsetki wynikają, a nie tylko oświadczenie, że wysokość wynika z uchwały zarządu Banku czy kogoś tam innego. Tak więc kierujemy na rozprawę, rezerwując na nią jakieś pół godziny w połowie grudnia.

Następnie mam pozew z weksla. Dużo tego ostatnio, i lubię takie sprawy. Weksle to wspaniałe narzędzie, jeżeli tylko ktoś potrafi się nimi posługiwać, i wbrew pozorom bardzo proste do zrozumienia. Konstrukcja zobowiązania wekslowego jest tak prosta, że aż brutalna - kto podpisał weksel, ma obowiązek za niego zapłacić wyłącznie dlatego, że go podpisał. Nie ma żadnej innej podstawy obowiązku zapłaty niż ta, że na wekslu jest jego podpis. Jak pisano przed wojną, jeżeli komuś podpisany blankiet weksla wiatr wywieje za okno, a ktoś inny go znajdzie i wypełni to wystawca ma za niego zapłacić, bo powinien był swoich weksli pilnować. Pewność obrotu wekslowego stawiana jest ponad ochronę bezmyślnych wystawców. Niestety nie wszyscy pełnomocnicy podejmujący się "obrony" w sprawach z weksla tę prostą zależność rozumieją, bo nader często w zarzutach od nakazu zapłaty spotykam zarzut "nie udowodnienia wysokości roszczenia", tak jakby przy roszczeniach wekslowych  trzeba było udowadniać cokolwiek poza tym, że ma się weksel z podpisem pozwanego. Ale o tym może napiszę kiedy indziej. Bo tu mam inny problem - niestety nie da się wydać nakazu z weksla, bo przy jego wystawianiu zapomniano o wypełnieniu rubryki z terminem płatności. Weksel taki, niezależnie od tego co napisano w umowie pożyczki i deklaracji wekslowej, jest więc wekslem płatnym za okazaniem... a to oznacza, że nie okazując weksla przed wytoczeniem powództwa powód stracił prawo do żądania odsetek za opóźnienie w zapłacie. Znowu zatem sprawa trafia na rozprawę. W połowie grudnia.

Trzecia to sprawa po sprzeciwie od nakazu zapłaty. Sprzeciw wprawdzie jest z gatunku "sprzeciwiam się nakazowi bo ja jestem biedna i mnie nie stać na spłatę" ale w ostatnim zdaniu znalazło się też wskazanie, że pozwana nie jest pewna czy w ogóle jest tyle winna, bo za każdym razem w wezwaniu do zapłaty podają inną kwotę, a raz to nawet napisali, że nie ma żadnego długu. Znaczy się trzeba przyjąć, że pozwana kwestionuje roszczenie co do wysokości. No i piłeczka po stronie powoda, bo na razie przedłożył tylko "wyciąg z konta lokalu", co na nakaz upominawczy może i wystarczyło, ale na wyrok już ciut jest za mało. W końcu to, że ktoś sobie coś zaksięgował po stronie "winien" nie znaczy mógł to zrobić, nawet jeżeli jest głównym księgowym i pod tym wszystkim się podpisał i podpieczątkował.  A dokumenty księgowe, wbrew temu co kiedyś mi twierdził pewien pan mecenas, nie korzystają z domniemania prawdziwości, nawet jeżeli były badane i zaakceptowane przez rewidenta ze związku spółdzielczego czy czegoś tam. Na rozprawę. Pół godziny w połowie grudnia.

Czwarta - fundusz sekukuruku pozywa o zapłatę sporej kwoty z odsetkami i kosztami. Wolno mu, prawo nie zabrania. Tyle że na dowód, że te pieniądze mu  się należą przedstawia kartkę papieru na której napisał, że jak bum cyk cyk te pieniądze mu się należą, bo dług kupił od firmy, która go zapewniła, że jej się należą.  A na dowód tego że kupił przedstawia kartkę, na której napisał, że je kupił. Na rozprawę, na grudzień, na pół godziny. I zobaczymy. Albo pozwany przyjdzie i się przyzna, że jest te pieniądze winien tylko by prosił na raty i wtedy zasądzimy, albo nie przyjdzie i wtedy oddalimy, Tak samo jak w kilkuset identycznych pozwach tego samego funduszu, które przyszły wcześniej.

Kolejna sprawa do pozew o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu. Kiedyś tego było bardzo dużo, jak miasto zaczęło robić porządek w lokalach komunalnych, teraz prawie nie występuje. Pozew niby jest, jakiś radca pieniądze chyba za niego wziął, ale co z tego jak już widzę, że na 95% to powództwo jest do oddalenia, bo po wejściu w życie nowego art. 691 kc wnuki nie wstępują w stosunek najmu po dziadkach, choćby z nimi mieszkały całe swoje życie, opiekowały się i w ogóle. Można by wprawdzie coś tam rzeźbić ze stosunkiem alimentacyjnym ale szanse są niewielkie, zresztą innej podstawy faktycznej niż wspólne zamieszkanie nie wskazano. A nie, przepraszam - jest. Art 5 kc, bo start w dorosłe życie, chęć założenia rodziny no i zrobiony gruntowny remont. Klasyka gatunku. A że 5 kc nie ma zastosowania w sprawach o ustalenie, a i nie może być podstawą roszczenia to nie ma znaczenia, w końcu papier wszystko przyjmie a argumentum ad misericordiam ładnie w pozwie wygląda, no i można potem zwalić przegraną na nieczuły, nieludzki sąd. No trudno, wyznaczymy na rozprawę, godzinka czasu w połowie grudnia wystarczy.

Szósta - pozew o zwrot pożyczki udzielonej przez jakiś internetowy portal mikropożyczek czy czegoś tam. Jedyne dowody to wydruk komputerowy ogólnych warunków umowy bez jakichkolwiek podpisów (i bez oznaczenia jej stron) plus jakiś zrzut ekranu, bo umowę zawarto podobno przez kliknięcie "akceptuj warunki". Dlaczego jednak miałbym zasądzić akurat tyle i właśnie od tego człowieka to nie wiem. W zasadzie jakby zastąpić w pozwie żądaną kwotę słowami "kolumna Zygmunta" to w ogóle nie straciłby on na merytorycznej zawartości, a i wartość dowodowa dokumentów przedłożonych na poparcie roszczenia by na tym nie ucierpiała. Kolejne pół godziny w połowie grudnia i zobaczymy. Może pozwany przyjdzie i się przyzna, że jest winien.

Siódma - wniosek o wyjawienie majątku przez dłużnika. Ładnych parę lat siedzę za tym stołem, i jeszcze mi się nie zdarzyło, aby jakiś dłużnik wyjawił jakiś majątek. Gdy dochodzi do wyjawienia zwykle jest już po umorzeniu egzekucji komorniczej z powodu bezskuteczności, co znaczy że komornik cały majątek już widział i nie znalazł w nim nic więcej, co można by zająć. Całe to postępowanie opiera się chyba o założenie, że ktoś kto ukrył majątek przed wierzycielem i komornikiem ujawni go sądowi, bo majestat sądu i autorytet sędziego sprawi, że wstąpi na drogę poprawy. W rzeczywistości jest to wyłącznie strata czasu dla wszystkich uczestniczących, zaś angażowanie Policji w dowożenie do sądu dłużników, którzy się nie stawiają z pewnością nie przekłada się na bezpieczeństwo publiczne. Ale trudno. Wniosek jest, 40 zł zapłacili, jedziemy. Może do grudnia dłużnik trafi szóstkę w totolotka i będzie miał co ujawnić.

I dość tego pisania, bo mógłbym tak jeszcze długo. Przejdźmy więc do morału. Morał całej historii jest taki, że do sądów wpływa całkiem sporo spraw, które albo do niego w ogóle wpływać nie powinny, albo takie, których jakość nie uzasadnia wyznaczania w ich sprawie rozprawy. Większość spraw, które wyznaczyłem na rozprawy, blokując dwa dni sesyjne, czyli cały tydzień roboczy, mogłaby bez żadnego uszczerbku dla praw stron zostać rozpoznana na posiedzeniu niejawnym. Bo jeżeli po wymianie czterech pism widać, że powód nie ma żadnych dowodów, albo pozwany nie ma żadnych merytorycznych argumentów przeciwko żądaniu pozwu to rozprawa jest tylko stratą czasu sędziego.  Jednocześnie kierowanie takich spraw na rozprawy oznacza, że blokują one miejsce na wokandach, przez co te, które naprawdę potrzebują rozpoznania na rozprawie muszą czekać dłużej. Rozwiązanie tego problemu z pewnością skróciłoby postępowania o co najmniej 1/3 - niestety na to się nie zanosi. Był wprawdzie projekt zmian KPC o wprowadzeniu możliwości wydawania wyroków na posiedzeniu niejawnym ale niestety gdzieś utknął. Ale cóż, w Superekspresie o problemie nie napisali, wiec i podstaw do szybkiej ścieżki legislacyjnej nie było. Taki los...
Sub iudice