Trybunał Sprawiedliwości UE o obowiązku banku udzielającego kredytu konsumenckiego

kredyt konsumencki| realna roczna stopa oprocentowania| Słowacja| Trybunał Sprawiedliwości UE| umowa kredytowa

Trybunał Sprawiedliwości UE o obowiązku banku udzielającego kredytu konsumenckiego

9 listopada 2016 roku Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził w wyroku, że nieujęcie w umowie przez kredytodawcę udzielającego kredytu konsumenckiego niektórych istotnych informacji może zostać objęte sankcją pozbawienia prawa do odsetek i do kosztów. Taka sankcja jest dopuszczalna w sytuacji, gdy brak tych informacji nie pozwala konsumentowi na dokonanie oceny zakresu ciążącego na nim zobowiązania umownego.

W czerwcu 2011 r. bank Home Credit Slovakia udzielił Klárze Bíróovej kredytu o wartości 700 EUR, jednak bez dokładnego wskazania w umowie o kredyt niektórych informacji dotyczących kredytu, takich jak w szczególności rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO). Umowa przewidywała, że ogólne warunki umów kredytodawcy stanowiły także integralną część umowy. W momencie zawierania umowy K. Bíróovà potwierdziła podpisem, że przeczytała i zrozumiała ogólne warunki, jednakże samych warunków nie podpisała.

Po zapłaceniu dwóch rat miesięcznych K. Bíróovà przestała spłacać kredyt, skutkiem czego Home Credit Slovakia wniósł przeciw niej powództwo do Okresný súd Dunajská Streda (sądu rejonowego w Dunajskiej Stredzie, Słowacja). Home Credit Slovakia żąda od K. Bíróovej zapłaty kapitału, odsetek za zwłokę i kar za opóźnienie zgodnie z umową.

Rozpoznający sprawę sąd słowacki wyraża wątpliwości co do ważności umowy o kredyt w zakresie, w jakim ogólne warunki nie zostały podpisane przez strony. Sąd ten ma także wątpliwości co do zgodności z prawem Unii niektórych przepisów prawa słowackiego w dziedzinie ochrony konsumentów. Wśród tych przepisów wymieniono w szczególności przepis pozbawiający kredytodawcę prawa do odsetek i do kosztów w przypadku, gdy nie ujął on niektórych informacji w umowie. Sąd słowacki zwrócił się zatem do Trybunału Sprawiedliwości o wyjaśnienie tych wątpliwości w świetle dyrektywy w sprawie umów o kredyt konsumencki1.

W ogłoszonym dzisiaj wyroku Trybunał stwierdził, że dyrektywa nie ustanawia wymogu sporządzenia umów o kredyt w jednym dokumencie. Jednakże, w przypadku gdy taka umowa odsyła do innego dokumentu i jednocześnie precyzuje, że dokument ten stanowi jej integralną część, powinien on, podobnie jak sama umowa, być sporządzony w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku oraz powinien być faktycznie przekazany konsumentowi przed zawarciem umowy w celu umożliwienia mu poznania wszystkich praw i obowiązków.

Trybunał zauważył następnie, że chociaż dyrektywa nie ustanawia wymogu złożenia podpisu na umowach o kredyt sporządzonych w formie papierowej, to nie stoi ona jednakże na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu uzależniającemu ważność takich umów od złożenia na nich podpisu przez strony i to nawet jeśli ten wymóg złożenia podpisu ma zastosowanie do wszystkich dokumentów, w których zawarto istotne elementy umowy.

Wreszcie Trybunał orzekł, że niezamieszczenie przez kredytodawcę w umowie o kredyt wszystkich elementów, które na podstawie dyrektywy należy obowiązkowo ująć w umowie, może być objęte przez państwa członkowskie sankcją pozbawienia prawa do odsetek i do kosztów, jeżeli brak zawarcia tych elementów może podważyć możliwość dokonania przez konsumenta oceny zakresu ciążącego na nim zobowiązania.

Ma to miejsce w odniesieniu do wymaganych elementów, takich jak RRSO (realna roczna stopa oprocentowania), liczba i częstotliwość płatności, jakich ma dokonać konsument, koszty notarialne, a także wymagane przez kredytodawcę zabezpieczenia i ubezpieczenia.

UWAGA: Odesłanie prejudycjalne pozwala sądom państw członkowskich, w ramach rozpatrywanego przez nie sporu, zwrócić się do Trybunału z pytaniem o wykładnię prawa Unii lub o ocenę ważności aktu Unii. Trybunał nie rozpoznaje sporu krajowego. Do sądu krajowego należy rozstrzygnięcie sprawy zgodnie z orzeczeniem Trybunału. Orzeczenie to wiąże w ten sam sposób inne sądy krajowe, które spotkają się z podobnym problemem.

1 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. 2008, L 133, s. 66; sprostowania: Dz.U. 2009, L 207, s. 14; Dz.U. 2010, L 199, s. 40; Dz.U. 2011, L 234, s. 46).

Świat

Zawartość i treści prezentowane w serwisie Obserwator Konstytucyjny nie przedstawiają oficjalnego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego.