Prewencyjna kontrola norm

Kontrola prewencyjna została wprowadzona w 1989 r., a Konstytucja z 1997 r. przejęła ten model, choć z pewnymi modyfikacjami. Prawo zwrócenia się do Trybunału w tym trybie przysługuje tylko Prezydentowi i może się odnosić tylko do ustaw już uchwalonych i przedstawionych Prezydentowi do podpisu oraz do umów międzynarodowych przedstawionych Prezydentowi do ratyfikacji.

Każda uchwalona ustawa zostaje przedstawiona Prezydentowi, który - w terminie 21 dni (a jeżeli ustawa jest uchwalana w trybie pilnym - w terminie 7 dni) - może zwrócić Sejmowi ustawę do ponownego rozpatrzenia (weto prezydenckie). Sejm może ponownie uchwalić ustawę większością 3/5 głosów (odrzucić weto) i wtedy Prezydent w ciągu 7 dni podpisuje ustawę.

Prezydent może się też zwrócić do Trybunału Konstytucyjnego, zarzucając ustawie niezgodność z Konstytucją - może zakwestionować konstytucyjność całej ustawy lub jej poszczególnych przepisów. Trybunał orzeka tylko w granicach zaskarżenia. Wycofanie wniosku przez Prezydenta zobowiązuje Trybunał do umorzenia postępowania. Przepisy nie określają terminu wydania orzeczenia; tylko w odniesieniu do ustawy budżetowej istnieje obowiązek wydania orzeczenia w ciągu dwóch miesięcy (art. 224 ust. 2 Konstytucji).

W sprawie wniosku Prezydenta o stwierdzenie zgodności ustawy z Konstytucją przed jej podpisaniem Trybunał orzeka w pełnym składzie, a jego orzeczenie ma charakter wiążący: Prezydent musi podpisać ustawę uznaną za zgodną z Konstytucją, a odmówić podpisania ustawy uznanej w całości za niezgodną z Konstytucją. Jeżeli Trybunał Konstytucyjny nie orzeknie, że niekonstytucyjne przepisy są nierozerwalnie związane z całą ustawą, Prezydent ma do wyboru - podpisać ustawę z wyłączeniem niekonstytucyjnych przepisów lub zwrócić całą ustawę Sejmowi w celu usunięcia niezgodności, co do których orzekł Trybunał Konstytucyjny.