Profesor Wacław Komarnicki (1891-1954) – wybitny prawnik, konstytucjonalista, polityk obozu narodowego, w czasie II wojny światowej od stycznia 1942 roku do listopada 1944 pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w rządach RP gen. Władysława Sikorskiego i Stanisława Mikołajczyka. Przypomnijmy, że Komarnicki studia prawnicze odbył na Uniwersytecie w Dorpacie , po odzyskaniu niepodległości początkowo pracował w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych a następnie rozpoczął pracę naukowo-dydaktyczną na Wydziale Prawa Uniwersytetu im Stefana Batorego. Wykładał prawo międzynarodowe i polityczne. W roku 1921 uzyskał nominację na profesora prawa politycznego i nauki o państwie. Tak określano wówczas naukę prawa konstytucyjnego. W późniejszych latach Komarnicki był dziekanem Wydziału Prawa USB, redaktorem „Rocznika Prawniczego Wileńskiego”, członkiem Trybunału Kompetencyjnego RP (1925-1928), wykładowcą w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie (1929-1939), członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Komarnicki jednocześnie był także znanym działaczem politycznym obozu narodowego. Z ramienia Stronnictwa Narodowego zasiadał w Radzie Miejskiej Wilna (1927-1939), dwukrotnie był posłem na Sejm Rzeczypospolitej (1928-1935). Reprezentował środowisko liberalno-demokratyczne ruchu narodowego. Pod koniec lat trzydziestych związany był z opozycyjnie nastawionym wobec Sanacji porozumieniem politycznym – zwanym Frontem Morges.

W czasie II wojny światowej początkowo był więziony w obozach w Kozielsku i Griazowcu w Związku Radzieckim. Po amnestii w konsekwencji paktu Sikorski – Stalin, w lipcu 1941 roku odzyskał wolność. Jesienią na prośbę premiera Rządu RP przybył wraz z prof. Stanisławem Grabskim i Mieczysławem Mastkiem do Londynu. Był wówczas rzecznikiem rozpoczęcia prac nad nową konstytucją. Wraz z Grabskim wszedł w skład Komisji Spraw Ustrojowych przy Prezesie Rady Ministrów. Działalność ta zaowocowała powstaniem interesującego projektu konstytucji, który został przekazany do politycznych konsultacji Radzie Narodowej RP. W styczniu 1942 roku wszedł w skład Rządu RP jako minister sprawiedliwości. Funkcję tę pełnił do listopada 1944 roku. Jako minister walnie przyczynił się do znacznego rozwoju resortu sprawiedliwości w warunkach emigracji wojennej. Utworzył i kierował działalnością Komisji Prac Ustawodawczych – organu opracowującego projekty aktów normatywnych na użytek czasów wojny i dla państwa powojennego. Zorganizował działalność Polskich Sądów Morskich w Wielkiej Brytanii – jedynych legalnych sądów polskich w okresie II wojny światowej. Nadzorował działalność specyficznych organów prokuratorskich, jakimi były Komisje Badawcze w Teheranie, Stambule, Jerozolimie i Nowym Jorku. Komarnicki wielką wagę przywiązywał do stałych kontaktów ze strukturami Podziemnego Państwa Polskiego a szczególnie z Departamentem Sprawiedliwości Delegatury Rządu RP na Kraj. Największą zasługą prof. Komarnickiego w okresie wojny było jednak zgrupowanie w Londynie dużej grupy polskich prawników – naukowców i praktyków i rozpoczęcie wspólnie pracy na rzecz przyszłej powojennej Polski.