(zob. Joint opinion of the Venice Commission and the Directorate of Human Rights (DHR) of the Directorate General of Human Rights and Rule of Law of the Council of Europe, and of the OSCE Office for Democratic Institutions and Human Rights (OSCE/ODIHR) on the draft law on disciplinary liability of judges of the Republic of Moldova, CDL-AD(2014)006, §§46, 48).

 9. Regułą powinna być jawność postępowań. Krytycznie są oceniane rozwiązania przewidujące ex lege zamknięte sesje w sprawach dyscyplinarnych. Nieobecność obwinionego nie powinna wstrzymywać rozpatrywania i rozstrzygnięcia sprawy. Powinno być ono upublicznione, zgodnie z wymogiem przejrzystości.

(zob. Joint opinion on the draft law amending the law on the judiciary and the status of judges and other legislative acts of Ukraine by the Venice Commission and the Directorate of Justice and Human Dignity within the Directorate General of Human Rights and Rule of Law of the Council of Europe, CDL-AD(2011)033, §60).

 10. Komisja Wenecka podkreśla, że od rozstrzygnięcia w sprawie dyscyplinarnej musi przysługiwać odwołanie do niezależnego sądu. Powinien być to sąd prawa. Wniesienie odwołania wstrzymuje uprawomocnienie się orzeczenia wydanego w pierwszej instancji.    

(zob. Report on Judicial Appointments by the Venice Commission, CDL-AD(2007)028, §25; Opinion on the draft Law on the High Judicial and Prosecutorial Council of Bosnia and Herzegovina, CDL-AD(2014)008, §92).

 Reasumując, aktualnie obowiązujące regulacje polskie, zawarte głównie, ale nie tylko, w rozdziale 3 ustawy – prawo o ustroju sądów powszechnych („Odpowiedzialności dyscyplinarna sędziów i asesorów sądowych”; Dz.U. 2001 Nr 98 poz. 1070 ze zm.) są zgodne ze standardami międzynarodowymi. Nie znaczy to jednak, że nie istnieje polityczna pokusa zmiany tego stanu rzeczy. Przykładowo, kilka lat temu Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgodny z Konstytucją RP art. 80 § 2h prawa o ustroju sądów powszechnych, który to przepis ustanawiał domniemanie, że uchwała zezwalająca na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej obejmuje również zezwolenie na zatrzymanie sędziego i zastosowanie tymczasowego aresztowania (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 stycznia 2009 r., sygn. akt K 45/07).