Opiniowana ustawa nie uwzględnia wszystkich konsekwencji dokonywanych zmian, zawiera regulacje wewnętrznie niespójne, a także rozwiązania uchybiające Zasadom Techniki Prawodawczej:
- regulacja wprowadzana w art. 1 pkt 3 nie przewiduje żadnych odstępstw, wobec czego wskazać należy, że Zgromadzenie Ogólne Sędziów Trybunału - jak to już zresztą wspomniano powyżej - może nie być zdolne do podejmowania uchwał w tych sprawach, które należą do jego wyłącznej właściwości, np. uchwalenia regulaminu Trybunału (jego zmian), uchwalenia projektu dochodów i wydatków Trybunału;
- dodatkowo nie jest jasna relacja art. 10 ust. 1 w nowym brzmieniu oraz art. 12 ust. 2, a sytuację zdaje się jeszcze bardziej komplikować postanowienie art. 12 ust. 3c;
- o niespójności (ale już w wymiarze materialnym) można mówić ponadto przy zestawieniu treści art. 10 ust. 1 z art. 27 ust. 1, jako że ten drugi przepis miał podnosić poprzeczkę przez wprowadzenie wymogu podjęcia uchwały większością kwalifikowaną z racji na doniosłość sprawy (tak dla samego sędziego, jak i całego Trybunału);
- w dodawanym art. 28a ustawodawca przewiduje terminy, których charakter może budzić wątpliwości (dla porównania art. 114 § 1 ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych nie ustanawia żadnego terminu na ustosunkowanie się przez rzecznika dyscyplinarnego do wniosku Ministra Sprawiedliwości czy innych uprawnionych podmiotów; z kolei przepis art. 56 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym w ogóle nie przewiduje roli organów władzy wykonawczej w inicjowaniu postępowania dyscyplinarnego);
- proponowane ustalenie właściwych składów (art. 44) nie opiera się na jednolitym kryterium (podmiot inicjujący postępowanie, przedmiot kontroli), a ponadto prowadzi do zaskakującego skutku w postaci wymogu orzekania w pełnym składzie co do zgodności z aktami wyższego rzędu przepisów prawa wydawanych przez centralne organy państwowe, podczas gdy np. o zgodności ustaw z Konstytucją w razie wszczęcia postępowania pytaniem prawnym orzekać ma - na podstawie art. 44 ust. 1 pkt 2 lit. a - skład 7 sędziów;
- zmianie brzmienia art. 44 ust. 1 nie towarzyszy korekta odesłania zawartego w art. 82 ust. 3, a przy tym materialną konsekwencją tego stanu rzeczy jest dopuszczenie Rzecznika Praw Obywatelskich do udziału w postępowaniach inicjowanych przez Prezydenta w trybie tzw. kontroli prewencyjnej;
- przyjęta w art. 80 ust. 2 reguła, iż o wyznaczeniu terminu rozprawy albo posiedzenia niejawnego przesądza kolejność wpływu spraw do Trybunału, nie uwzględnia po pierwsze tego, że niektórym sprawom należy przyznać priorytet, czy to z uwagi na ich istotę (znaczenie w świetle fundamentalnych zasad ustrojowych, dla ochrony praw i wolności konstytucyjnych, dla sprawnego funkcjonowania instytucji itd.), sam tryb kontroli konstytucyjności (wniosek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej) czy też wreszcie ze względu na postanowienia samej ustawy zasadniczej (art. 224 ust. 2), a po drugie: stopnia złożoności poszczególnych spraw; por. też art. 2 ust. 3 ustawy;
- nie jest zrozumiałe kryterium „bezpośredniego naruszenia wolności, praw i obowiązków człowieka i obywatela” zwłaszcza w takim zakresie, w jakim art. 87 ust. 2a pkt 2 odnosi je do skarg konstytucyjnych - warunkiem dopuszczalności każdej skargi konstytucyjnej jest naruszenie konstytucyjnych wolności lub praw, przy czym kategoryzacja spraw wedle stopnia naruszenia i to przez Prezesa Trybunału, który nie zawsze będzie członkiem składu orzekającego, a tym samym nie będzie orientował się w problematyce skargi, wydaje się być niemożliwa do
rzetelnego przeprowadzenia;
- uchylenie rozdziału 10 (art. 1 pkt 16) powinno być powiązane z uchyleniem pkt 14 w art. 56 zmienianej ustawy;
- sprzeczne z dyrektywami płynącymi z Zasad Techniki Prawodawczej jest uchylenie szeregu przepisów ustawy w jednym punkcie (art. 1 pkt 17) - § 94 ust. 2 ZPT.
Ekspert ds. legislacji Katarzyna Konieczko