Trybunał wskazał, iż ma świadomość wielkiej odpowiedzialności spoczywającej na organach państwowych w sprawach rodzinnych, a także iż ochrona dziecka może wymagać odcięcia go od członków rodziny. Mimo to Trybunał uznał, iż w omawianej sprawie władze krajowe nie wykazały się wymaganą od nich w takich sytuacjach starannością i nie podjęły kroków koniecznych dla ochrony życia rodzinnego pomiędzy skarżącymi a ich wnuczką: sądy krajowe, na przykład, potrzebowały ponad trzech lat, by rozstrzygnąć wniosek skarżących o umożliwienie spotkania z dzieckiem, przy czym orzeczenie to nigdy nie zostało wykonane. To brak aktywności po stronie władz krajowych przesądził o naruszeniu prawa do poszanowania życia rodzinnego skarżących i art. 8 Konwencji, a nie samo odebranie prawa do kontaktów z dzieckiem, które w okolicznościach danej sprawy może być uzasadnione.

Nie jest rolą Trybunału zastępowanie organów władzy krajowej w podejmowaniu decyzji o konkretnych środkach opiekuńczych podejmowanych w konkretnych sprawach - w omawianej sprawie faktem jednak pozostaje, że skarżący nie mogli spotkać się ze swą wnuczką przez ponad 12 lat. Ten stan rzeczy trwał głównie z powodu bezczynności władz krajowych. Istotą niniejszej sprawy nie był nakaz zastosowania tego czy innego środka lub rozstrzygnięcia sporu sądowego w dany sposób, lecz niewydolność aparatu państwowego, który ignorował wnioski skarżących i nie podjął prób zapewnienia prawidłowej egzekucji orzeczenia sądowego. Skutkiem tej bezczynności stało się naruszenie Konwencji.

Tak wynika z wyroku Trybunału z 20 stycznia 2015 r. w sprawie nr 107/10, Manuello i Nevi przeciwko Włochom.

Lex.pl