Sąd krajowy powinien następnie ustalić, czy uregulowanie jest stosowane w sposób niedyskryminujący oraz czy jest proporcjonalne, to znaczy odpowiednie do zapewnienia realizacji zamierzonego celu bez wykraczania poza to, co jest konieczne do jego osiągnięcia. I tak uregulowanie byłoby nieproporcjonalne, gdyby ustanowiony mechanizm współpracy między FIU poszczególnych państw członkowskich pozwalał już hiszpańskiej FIU uzyskać wymagane informacje za pośrednictwem FIU państwa członkowskiego, w którym mieści się instytucja kredytowa. W tej kwestii Trybunał zauważył, że mechanizm współpracy między FIU wykazuje pewne luki. W szczególności istnieją istotne odstępstwa od ciążącego na wezwanej FIU obowiązku przekazania wzywającej FIU żądanych informacji. I tak FIU może odmówić udzielenia informacji, których ujawnienie mogłoby przynieść szkodę prowadzonemu w państwie członkowskim dochodzeniu lub miałoby skutki wyraźnie niewspółmierne do prawnie uzasadnionego interesu osoby lub zainteresowanego państwa członkowskiego, lub wreszcie skutkowałoby naruszeniem podstawowych zasad prawa krajowego.³ Zresztą w dziedzinie zwalczania prania pieniędzy reakcja władz musi być możliwie najszybsza, a nie został przewidziany termin przekazania informacji ani sankcji w przypadku nieuzasadnionej odmowy ze strony wezwanej FIU przekazania informacji objętych wnioskiem. Ponadto korzystanie z mechanizmu współpracy wiąże się ze szczególnymi trudnościami, gdy dotyczy działalności prowadzonej w ramach swobodnego świadczenia usług. Zatem wobec braku – w okresie, w którym miały miejsce okoliczności sprawy – skutecznego mechanizmu gwarantującego pełną i całkowitą współpracę między FIU i umożliwiającego równie skuteczne zwalczanie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, uregulowanie to stanowi środek proporcjonalny.

¹ Dyrektywa   2005/60/WE  Parlamentu  Europejskiego  i  Rady  z  dnia  26  października  2005  r.  w  sprawie  przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309, s. 15).