Ponadto, zdaniem Trybunału, z dyrektywy wynika również, że przyznawana pomoc pieniężna musi być wystarczająca do zapewnienia godnego poziomu życia odpowiedniego dla stanu zdrowia osób ubiegających się o azyl oraz ich utrzymania, przy czym państwo członkowskie powinno dostosować warunki przyjmowania do specjalnych potrzeb osoby ubiegającej się o azyl, aby w szczególności utrzymać jedność rodziny i uwzględnić dobro dziecka (i tak wysokość zasiłku musi umożliwić zakwaterowanie małoletnich dzieci z ich rodzicami). Gdy zakwaterowanie nie jest dostarczane w naturze, zasiłek pieniężny musi w razie potrzeby być wystarczający, aby umożliwić ubiegającemu się o azyl zapewnienie sobie zakwaterowania na prywatnym rynku najmu, przy czym zakwaterowanie to nie może być jednak wybierane według osobistej wygody ubiegającego się o azyl.

Sąd odsyłający zastanawiał się również, czy w razie przeciążenia struktur zakwaterowania państwa członkowskie mogą odsyłać osoby ubiegające się o azyl do instytucji systemu ogólnej pomocy społecznej. W tym względzie Trybunał stwierdził, że zasiłki pieniężne mogą być wypłacane za pośrednictwem tych instytucji, o ile instytucje te zapewniają osobom ubiegającym się o azyl poszanowanie minimalnych norm przewidzianych dyrektywą. Innymi słowy, przeciążenie sieci przyjmowania nie może uzasadniać jakiegokolwiek odstępstwa od przestrzegania tych norm.

UWAGA: Odesłanie prejudycjalne pozwala sądom państw członkowskich, w ramach rozpatrywanego przez nie sporu, zwrócić się do Trybunału z pytaniem o wykładnię prawa Unii lub o ocenę ważności aktu Unii. Trybunał nie rozpoznaje sporu krajowego. Do sądu krajowego należy rozstrzygnięcie sprawy zgodnie z orzeczeniem Trybunału. Orzeczenie to wiąże w ten sam sposób inne sądy krajowe, które spotkają się z podobnym problemem.
ETS