W ramach IKE można też oszczędzać w funduszach inwestycyjnych. Rośnie ryzyko, ale rośnie też potencjalny zysk. Przykładowo średnia roczna stopa zwrotu funduszy polskich akcji w ostatnich 10 latach wyniosła ok. 7,5 proc. Przy takich zyskach ze 100 zł miesięcznie po 40 latach można by teoretycznie uzyskać nawet ponad 304 tys. zł. Żeby uzbierać upragniony milion, średnia roczny zysk musiałby wynosić ok. 11,5 proc. Niby nie dużo więcej, bo ledwie 4 pkt proc., ale w istocie to prawdziwa przepaść. Dodajmy tylko, że nawet najlepszemu funduszowi akcji udało się ledwo przekroczyć pułap 10 proc., co samo w sobie jest rzecz jasna osiągnięciem bardzo, bardzo dobrym.

Nie zostaje nic innego, jak coroczne indeksowanie odkładanej kwoty. Trzeba przecież pamiętać choćby o inflacji, która uszczupla siłę nabywczą naszych pieniędzy. Także osiągane dochody rosną, przeciętnie kilka procent rocznie. Jest więc wielce uzasadnione, żeby proporcjonalnie zwiększać także oszczędzaną regularnie kwotę.

I tak, wracając do naszego pierwszego przykładu z lokatami, gdyby co roku zwiększać kwotę comiesięcznych oszczędności o 2,5 proc., po 40 latach można by uzbierać nie 97,4 tys. zł, tylko prawie 148 tys. zł. W drugim przykładzie, inwestując w obligacje przedsiębiorstw w ramach IKE, kwota zgromadzonych oszczędności wzrosłaby z 200 tys. zł do prawie 280 tys. zł. Z kolei w przykładzie z funduszami inwestycyjnymi akcji, kwota ta wzrosłaby z 304 tys. zł do 409 tys. zł.

Nawet w optymistycznym wariancie, do miliona cały czas sporo brakuje. Pytanie tylko, czy aż tyle jest potrzebne? Wszystko zależy od tego, czego po oszczędnościach się oczekuje. Odkładając na dodatkową emeryturę, warto się zastanowić, o ile miesięcznie chcielibyśmy ją w ten sposób zwiększyć. Lepiej nie dzielić zgromadzonych pieniędzy na równe części i zakładać, że mają starczyć na np. 25 lat na emeryturze. A jeśli będziemy żyć dłużej, to z czego sfinansujemy dodatkowe lata? Dlatego warto przeprowadzić prosty rachunek.