Istotą realizacji tego priorytetowego zadania jest wyposażenie armii w zdolności zwalczania rakiet najkrótszego i krótkiego zasięgu oraz rakiet średniego zasięgu w ich końcowej (uderzeniowej) fazie lotu. System polskiej obrony przeciwrakietowej będzie w pełni kompatybilny i zintegrowany z systemem NATO. Będzie także zdolny do samodzielnego użycia, w szczególności w przeciwstawianiu się szantażom rakietowym oraz ewentualnym atakom z zaskoczenia. W jego skład wejdą autonomiczne, mobilne moduły przeciwrakietowe połączone zintegrowanym systemem rozpoznania, dowodzenia i kierowania ogniem. Charakteryzować go powinna zdolność do elastycznego (manewrowego) koncentrowania wysiłku na określonych kierunkach zagrożeń lub do osłony najbardziej zagrożonych w danym momencie ważnych obiektów, bądź też osłony kontyngentu w operacjach poza granicami kraju.

Budowa systemu, uwzględniając model finansowania, będzie polegała na stopniowym wprowadzaniu do wyposażenia wojska kolejnych modułów. W ciągu dekady możliwe jest uzyskanie poziomu zdolności niezbędnego do osłony operacyjnego zgrupowania wojsk lub kilku ważnych obiektów o charakterze stacjonarnym.

Ocena obecnych i prognozowanych warunków bezpieczeństwa Polski przeprowadzona w ramach Strategicznego Przeglądu Bezpieczeństwa Narodowego wskazuje, że zagrożenia rakietowe są jedną z głównych – obok cyberzagrożeń – form groźby użycia lub ewentualnego użycia siły przeciwko Polsce. Już dzisiaj rakiety są, a w rezultacie przyspieszonej proliferacji technologii rakietowych będą, podstawowym nośnikiem militarnego potencjału uderzeniowego. Charakteryzują się przy tym zdolnościami ataku z zaskoczenia. Dlatego bez zdolności obrony przed nimi, bez możliwości radzenia sobie w rakietowym środowisku walki zbrojnej, Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej nie mogłyby być skutecznym środkiem zapewniania bezpieczeństwa Polski: zarówno w razie ewentualnego konfliktu zbrojnego, jak i w bieżącym przeciwstawianiu się możliwym naciskom, presji lub szantażom polityczno-militarnym. Wynika stąd strategiczna i operacyjna konieczność wyposażenia ich w zdolności obrony przeciwrakietowej, których w tej chwili nie posiadają. 

Z uwagi na duży koszt takiego programu celowe, a wręcz konieczne, jest wprowadzenie zewnętrznego w stosunku do procesów planistycznych w wojsku mechanizmu gwarantującego konsekwentne, zdyscyplinowane w perspektywie wieloletniej, przeznaczanie środków finansowych na ten priorytet, często kosztem innych, mniej ważnych zadań.

Drugą ważną przesłanką uzasadniającą wprowadzenie proponowanego rozwiązania jest potrzeba stworzenia warunków finansowych do udziału w budowie sojuszniczego systemu obrony przeciwrakietowej. Na szczytach w Lizbonie i Chicago wspólnie zdecydowaliśmy w ramach NATO, że w Europie będzie budowany taki system. Z racji naszego granicznego położenia Polska jest szczególnie zainteresowana terminową i pełną realizacją tego sojuszniczego zadania. Aby móc korzystać z systemu sojuszniczego, trzeba w nim uczestniczyć, trzeba wnieść do niego swój realny wkład w postaci narodowego potencjału przeciwrakietowego.