WSA w wyroku z 4 września 2013 r. uznał skargę Stowarzyszenia za zasadną. Stwierdził, że żądane przez skarżącego informacje odnoszące się do umów cywilnoprawnych zawartych z podmiotami prywatnymi mają charakter informacji publicznej. Dotyczą bowiem sposobu realizowania przez Instytut swoich zadań ustawowych, czyli dysponowania środkami publicznymi.
W orzecznictwie za informacje publiczną uznaje się każdą wiadomość wytworzoną lub odnoszoną do władz publicznych, a także wytworzoną lub odnoszoną do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem skarbu państwa.

Instytut odwołał się od tego orzeczenia do NSA.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowił, że poczeka na wyrok Trybunału Konstytucyjnego, w którym złożył wniosek pierwszy prezes Sądu Najwyższego. Zaskarżył on art. 1 ust. 1 oraz art. 5 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Zdaniem I prezesa wątpliwości konstytucyjne budzi kwestia obowiązku nałożonego na instytucje publiczne udostępniania danych należących do sfery ich dóbr osobistych (do sfery ich prywatności), a zarazem świadczących o ich działalności publicznej. Ponadto problem stwarza nakaz udostępniania prywatnych danych każdemu zainteresowanemu.

Sygnatura akt I OSK 2859/13
Lex.pl