Efektywność ochrony zdrowia w poszczególnych krajach oceniano na podstawie trzech kryteriów:

• oczekiwanej długości życia (60 proc. ostatecznej oceny),
• relatywnego kosztu opieki zdrowotnej na głowę (30 proc. oceny),
• całkowitego kosztu opieki zdrowotnej na głowę (10 proc. oceny).

Ostateczne oceny odzwierciedlają więc zależność pomiędzy oczekiwaną długością życia mieszkańców a wysokością wydatków na służbę zdrowia oraz wysokością PKB. Najprościej mówiąc – ranking otwierają kraje, w których pomimo umiarkowanych nakładów na ochronę zdrowia – mieszkańcy żyją najdłużej, czyli Hong Kong, Singapur, Japonia, Izrael

Zaskakująca mogłaby wydawać się bardzo niska (46.) pozycja Stanów Zjednoczonych. Kraj ten wydaje jednak na opiekę zdrowotną wyjątkowo dużo pieniędzy (średnio 8608 dolarów na mieszkańca rocznie) i choć stanowi to także rekordowo wysoki odsetek PKB (17,2 proc.) – nie przekłada się na wyższą niż w porównywalnych krajach oczekiwaną długość życia.

Ranking Bloomberga nie mówi więc bezpośrednio nic na temat dostępności do opieki medycznej czy też jakość życia korzystających z niej chorych.

Ciekawi mnie, jak opozycja skomentuje ten ranking i o co oskarży autorów. Bo – zgodnie z polską tradycją – nimi się zajmie, a nie niewygodnymi wynikami.