W przypadku ustawy antyterrorystycznej zagrożenia te stwarza już sama definicja zdarzenia, przed którym mamy być chronieni - „Zdarzenia o charakterze terrorystycznym”. Obywatele nie wiedzą też, czy i z powodu jakiej ich aktywności (skoro nie wiadomo, czym jest „zdarzenie…”) ich dane będą zbierane przez służby, kto będzie miał do nich dostęp, i co będzie, jeśli służby zbiorą informacje nieprawdziwe, a potem podejmą na ich podstawie działania. Nieprecyzyjne są przepisy o tymczasowym aresztowaniu i o blokowaniu internetu. – To dlatego regulacje ustawy o działaniach antyterrorystycznych w wielu miejscach budzą istotne wątpliwości – stwierdza rzecznik praw obywatelskich Adam Bodnar we wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.

Co jest we wniosku RPO?

„Zdarzenia o charakterze terrorystycznym” – co to jest i przed czym chroni ustawa?

Rozważania na temat zgodności zaskarżonych przepisów ustawy Rzecznik zaczyna od analizy podstawowego pojęcia, jakim jest definicja „zdarzenia o charakterze terrorystycznym”. Zostało ono określone jako sytuacja, co do której istnieje podejrzenie, że powstała na skutek przestępstwa o charakterze terrorystycznym, o którym mowa w art. 115 § 20 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.), lub zagrożenia zaistnienia takiego przestępstwa.

Pojęcie to wykorzystywane jest przede wszystkim do zdefiniowania „działań antyterrorystycznych”, a ustawa odsyła do niego po wielekroć w swych kluczowych punktach.

Problem w tym, że pojęcie jest niejasne, a - jak podkreślił TK -  „ustawodawca nie może poprzez niejasne formułowanie tekstu przepisów pozostawiać organom mającym je stosować nadmiernej swobody przy ustalaniu w praktyce zakresu podmiotowego i przedmiotowego ograniczeń konstytucyjnych wolności i praw jednostki” (zob. wyrok z 22 maja 2002 r. w sprawie K 6/02 albo wyrok  z 14 czerwca 2000 r. w sprawie P 3/00).

Wymóg jasności oznacza nakaz tworzenia przepisów klarownych i zrozumiałych dla ich adresatów  - człowiek ma prawo, by decydować o swoim postępowaniu na podstawie pełnej znajomości przesłanek działania organów państwowych oraz konsekwencji prawnych, jakie jego działania mogą pociągnąć za sobą (por. wyrok TK  z 14 czerwca 2000 r. w sprawie P 3/00).