Rozszerzony obowiązek alimentacyjny stanowi także proporcjonalne ograniczenie wolności wyboru i wykonywania zawodu przez małżonka zobowiązanego do alimentacji. Powoduje on, że ewentualna decyzja co do wyboru zawodu i miejsca pracy przez małżonka zobowiązanego (a w szczególności - co do zaniechania możliwości osiągnięcia wyższych zarobków) nie odbywa się kosztem zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małżonka uprawnionego do alimentacji.

Brak ustawowych ograniczeń czasowych rozszerzonego obowiązku alimentacyjnego stanowi racjonalną konsekwencję założeń ustrojodawcy dotyczących instytucji małżeństwa. Zawierając małżeństwo, każdy z małżonków dobrowolnie przyjmuje na siebie zobowiązanie do zaspokajania potrzeb rodziny, które w założeniu (w prawidłowo funkcjonującym małżeństwie) ma trwać dożywotnio. W wypadku rozwodu z winy jednego małżonka taka relacja między małżonkami zostaje przedwcześnie skrócona i to jednostronną decyzją jednego z nich. W przypadku, gdy małżonek uprawniony poświęcił swoją karierę zawodową dla dobra rodziny, pogorszenie jego sytuacji majątkowej będzie więc miało najczęściej charakter trwały i nieodwracalny, powodując konieczność dożywotnej alimentacji.

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Mirosław Granat, sprawozdawcą był sędzia TK Wojciech Hermeliński.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.