Niezapewnienie pokrzywdzonemu możliwości wzięcia udziału w posiedzeniach sądu umarzających postępowanie przed rozprawą narusza jego konstytucyjne prawo do sądu.

30 września 2014 r. Trybunał Konstytucyjny ogłosił wyrok w sprawie skargi konstytucyjnej T. J. dotyczącej uprawnień pokrzywdzonego w procesie karnym i pokrzywdzonego jako oskarżyciela posiłkowego. Wyrok został wydany na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 59 ust. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym oraz § 48 Uchwały  Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Trybunału Konstytucyjnego z 3 października 2006 r. w sprawie Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego. 

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że  art. 339 § 5 w związku z art. 54 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego w zakresie, w jakim nie zapewnia pokrzywdzonemu możliwości wzięcia udziału w posiedzeniach sądu dotyczących umorzenia postępowania przed rozprawą, o których mowa w art. 339 § 3 pkt 1 ustawy – Kodeks postępowania karnego, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 2 konstytucji.

W pozostałym zakresie umorzył postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.

Trybunał Konstytucyjny zaznaczył, że wszyscy uczestnicy postępowania przed TK zajęli jednoznaczne stanowisko co do oczywistej niekonstytucyjności kwestionowanej przez skarżącego regulacji, stąd też skarga konstytucyjna została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 59 ust. 2 ustawy o TK.

Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem TK konstytucyjne prawo pokrzywdzonego do sądu nakazuje ukształtowanie postępowania karnego zgodnie z zasadami sprawiedliwości proceduralnej, a więc także z uwzględnieniem słusznych interesów pokrzywdzonego. Wśród wielu uprawnień i praw pokrzywdzonego w procesie karnym podstawowe znaczenie ma zapewnienie mu prawa do bycia stroną tego postępowania, w szczególności w fazie postępowania sądowego. Z tego względu szczególnie istotny jest ten moment, w którym może on przystąpić do procesu w charakterze strony.