Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że opinia KRS dotyczyła meritum regulacji i dotarła do świadomości projektodawcy. Wymóg zaopiniowania regulacji przez KRS uznał za spełniony, jeśli w przewidzianej prawem formie wyraziła ona stanowisko na etapie rządowych prac legislacyjnych, a istotne elementy regulacji nie zmieniły się w sposób dezaktualizujący treść opinii. Stwierdził, że uznanie niekonstytucyjności kwestionowanego przepisu z tego tylko powodu, że KRS nie wyraziła po raz kolejny takiej samej opinii, odnoszącej się do niezmienionej, jeśli chodzi o meritum, regulacji, byłoby przejawem nadmiernego formalizmu. Zwrócił uwagę, że oczekiwanie przez parlament na − tożsamą co do treści − opinię KRS uniemożliwiłoby terminowe uchwalenie całej ustawy okołobudżetowej, a więc udaremniłoby ogół działań oszczędnościowych, prowadząc do lawinowego wzrostu wydatków państwa, dewastującego polskie finanse publiczne i uniemożliwiającego uchwalenie zrównoważonej ustawy budżetowej na rok 2012. W tych okolicznościach Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że kontrolowany przepis jest zgodny z art. 7 i art. 186 ust. 1 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 10 ust. 2 Konstytucji jest nieadekwatnym wzorcem kontroli, ponieważ nie istnieje związek treściowy pomiędzy określeniem podmiotów sprawujących poszczególne władze a procedurą opiniowania projektu przepisów dotyczących wynagrodzenia sędziów. Stwierdził też, że art. 187 ust. 4 konstytucji – jako stanowiący konstytucyjną delegację do ustawowego określenia ustroju, zakresu działania, trybu pracy oraz sposobu wyboru członków KRS, a zatem kwestii, które nie mają związku z oceną kwestionowanego przepisu – również nie jest adekwatnym wzorcem kontroli.