Z uwagi na obalenie domniemania konstytucyjności ustawy nowelizującej, reguła intertemporalna zawarta w art. 2 tej ustawy oraz zasady postępowania określone w jej przepisach nie mogą być już stosowane dla wyznaczenia zasad procedowania przed Trybunałem. Skutkiem wyroku Trybunału z 9 marca 2016 r. jest powrót do stanu prawnego sprzed nowelizacji. To znaczy, że do sytuacji prawnych, które trwają w chwili ogłoszenia orzeczenia Trybunału oraz sytuacji prawnych, które wystąpią w przyszłości, ma zastosowanie ustawa o TK bez uwzględnienia zmian wprowadzonych ustawą nowelizującą.

Postępowanie w niniejszej sprawie zostało wszczęte wnioskiem Rzecznika Praw Obywatelskich z 25 marca 2015 r., czyli przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. To znaczy, że postępowanie powinno być prowadzone na podstawie przepisów ustawy o TK w brzmieniu sprzed nowelizacji, zaś – w sytuacjach określonych w art. 134 ustawy o TK – według przepisów ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny nie podzielił zarzutu wnioskodawcy, jakoby treść § 4 ust. 2 rozporządzenia naruszała granice ustawowego upoważnienia, wyznaczone w art. 33 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Pogląd Rzecznika, zgodnie z którym upoważnienie do określenia trybu potwierdzania skierowania na leczenie uzdrowiskowe nie stwarza podstaw do ustanowienia przepisów, które regulowałyby w sposób szczegółowy warunki korzystania z leczenia Trybunał uznał za nieprzekonujący z punktu widzenia językowej i celowościowej wykładni zakwestionowanego przepisu, a także – praktycznych konsekwencji jego ewentualnego zastosowania.