Z kolei zakaz używania przez skazanego składającego wniosek, skargę lub prośbę wyrazów i zwrotów powszechnie uznawanych za wulgarne lub obelżywe oraz gwary przestępców ma służyć celom resocjalizacyjnym i społecznej readaptacji. Jest więc elementem procesu uzyskiwania przez skazanego akceptacji społecznej, kształtowania u niego społecznie pożądanych postaw oraz powrotu skazanego do społeczeństwa jako jego członek kierujący się powszechnie obowiązującymi zasadami prawnymi (jurydycznymi), etycznymi i moralnymi. Wobec tego ratio legis art. 6 § 3 pkt 2 kodeksu karnego wykonawczego i § 10 pkt 2 rozporządzenia stanowi również zapewnienie porządku publicznego (zwłaszcza w kontekście zabezpieczenia należytej powagi w kontaktach skazanego z organem), a ponadto ochronę  moralności publicznej. W tym ostatnim przypadku chodzi o kształtowanie w określony sposób stosunków międzyludzkich przez nakaz co najmniej dążenia do realizacji wartości przyjmowanych przez ogół społeczeństwa.

4. TK wskazał też argumenty przemawiające za zachowaniem odpowiednich proporcji między osiąganymi efektami (polegającymi na realizacji ww. celów odzwierciedlonych w art. 31 ust. 3 konstytucji) a stopniem ingerencji ustawodawczej w swobodę korzystania przez skazanych z uprawnienia do składnia wniosków, skarg i próśb.

Przede wszystkim podkreślić należy, że organom wykonującym orzeczenie jako adresatom wystąpień skazanych, przyznano względną swobodę określenia skutków działań skazanego zmierzających do spełnienia warunków formalnych wystąpienia. Ta swoboda wynika z użycia słowa „może” w odniesieniu do upoważnienia właściwego organu do pozostawienia wniosku, skargi lub prośby bez rozpoznania (tzw. uznanie administracyjne), oraz z zastosowania pojęć niedookreślonych, za których pomocą prawodawca konstruuje stan faktyczny warunkujący pozostawienie wystąpienia bez rozpoznania. Odwołanie się do takiej konstrukcji przepisów oznacza przyznanie właściwemu organowi możliwości rozstrzygnięcia o pozostawieniu wystąpienia bez rozpoznania albo o jego merytorycznym rozpatrzeniu, po dokonaniu ważenia „zaangażowanych” w sprawę interesów (indywidualnego i grupowego) i kierując się wartościami podlegającymi prawnej ochronie (w tym porządek publiczny, moralność publiczna, poszanowanie praw i wolności innych osób). Wśród nich niezwykle doniosłe znaczenie ma bez wątpienia wartość zapisana w art. 63 konstytucji, tj. szeroka pod względem podmiotowym i przedmiotowym dostępność do składania petycji, wniosków i skarg. Innymi słowy, na tle konkretnego stanu faktycznego musi dojść do oczywistego zaprzeczenia realizacji wartości kolidujących z wartością wynikającą z art. 63 konstytucji, aby organ mógł określić skutek w postaci pozostawienia wystąpienia skazanego bez rozpoznania. Przez to dopiero istotne naruszenie przepisów w zakresie spełnienia warunków formalnych pisma powinno skutkować nierealizowaniem wartości „zakotwiczonej” w art. 63 konstytucji, a więc nierozpoznaniem skargi, wniosku czy prośby skazanego.