Trybunał uznał, że sąd karny, który orzeka o karze łącznej na podstawie art. 89 § 1 k.k. sprawuje wymiar sprawiedliwości. Orzeka bowiem o pozbawieniu jednej z najbardziej podstawowych wolności – wolności osobistej. Taka decyzja nie ma charakteru technicznego i tym samym sąd nie może być pozbawiony prawa do merytorycznej oceny zawisłej przed nim sprawy. Tymczasem zakwestionowany przepis do takiej sytuacji mógł właśnie prowadzić. Stanowiło to sprzeczną z art. 45 ust. 1 konstytucji ingerencję ustawodawcy w niezależność sądu orzekającego o karze łącznej.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, art. 2 konstytucji i wywodzona z niego przez sąd pytający zasada zaufania obywateli do państwa nie był adekwatnym wzorcem kontroli konstytucyjności w rozpatrywanej sprawie. Sąd pytający pomimo podniesienia zarzutu braku uregulowania w art. 343 § 2 pkt 2 i § 5-6 k.p.k. procedury nakazującej całościowe poinformowanie oskarżonego o skutkach prawnych wniosku o poddanie się karze bez rozprawy, nie zakwestionował formalnie konstytucyjności tych przepisów. Ewentualne zaś naruszenie zasady zaufania obywateli do państwa wynikać może z nich, a nie z art. 89 § 1 kodeksu karnego. Przepis ten ustanawia jedynie regułę rządzącą łączeniem kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania. Nieadekwatne było zatem kontrolowanie jego zgodności z zasadą zaufania obywateli do państwa.

Wyrok Trybunału rozstrzygnął wyłącznie o konstytucyjności art. 89 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r. Trybunał dostrzegł, że ustawa z 20 lutego 2015 r. nowelizująca kodeks karny niesie ze sobą kompleksowe zmiany w polskim prawie karnym. Wyrok nie zawiera oceny wprowadzonych zmian. Nie należy więc wyciągać z niego wniosków co do konstytucyjności art. 89 k.k. w wersji obowiązującej po 1 lipca 2015 r. oraz innych nowych przepisów regulujących zasady wymierzania kary łącznej.