18 lipca, Trybunał Konstytucyjny. Foto B. Cacko (Zespół Prezydialny TK)

18 lipca Trybunał Konstytucyjny w pełnym składzie rozpoznał wniosek Grupy posłów na Sejm RP dotyczący ordynacji wyborczej do Sejmu RP i Senatu RP.

Wniosek wiązał się z kampanią parlamentarną w 2001 roku, gdy Państwowa Komisja Wyborcza odrzuciła sprawozdanie finansowe Komitetu Wyborczego PSL. Komitet Wyborczy tej partii nie utworzył odrębnego konta bankowego i 9,4 mln zł zebranych na potrzeby kampanii, zgromadzone na rachunku partyjnym musiały zostać zwrócone.

5 stycznia 2012 minister finansów wydał decyzję o rozłożeniu PSL na raty spłaty tej należności, powiększonej o należne odsetki.

Z zaskarżonych 4 przepisów kodeksu wyborczego, 6 - ordynacji wyborczej i 2 - ustawy o partiach politycznych Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgodny z ustawą zasadniczą tylko jeden, dotyczący biernego prawa wyborczego: art. 218 par. 2 zdanie drugie Kodeksu wyborczego, według którego od postanowienia Państwowej Komisji Wyborczej, dotyczącego rejestracji listy kandydatów nie przysługuje środek odwoławczy. Zdaniem Trybunału postanowienie PKW nie może być ostateczne - strony postępowania powinny mieć zagwarantowane prawo do sądu.

Trybunał umorzył postępowanie w tym zakresie, w którym wnioskodawca kwestionował przepisy o przepadku jego środków pieniężnych.

Trybunał umorzył także postępowanie, dotyczące art. 111 ust. 1 Ordynacji. Zgodnie z tym przepisem PKW odrzuciła w lutym 2002 r. sprawozdanie wyborcze PSL i wnioskowała o orzeczenie wobec komitetu wyborczego tej partii przepadku korzyści majątkowych. Umorzenie postępowania dotyczyło także art. 126 Ordynacji, na podstawie którego komitet PSL stracił prawo do dotacji za 2002 r. oraz subwencji za lata 2002-2005. Umarzając postępowanie argumentował, że Ordynacja już nie obowiązuje, nie jest zatem stosowana.

Inny kwestionowany przez wnioskodawcę przepis ustawy o partiach politycznych (art. 24 ust. 1 - 5), który dotyczył m.in. źródeł powstawania majątku partii politycznej, Trybunał uznał za zgodny z konstytucją. Stwierdził, że zakaz prowadzenia działalności gospodarczej przez partie polityczne jest w pełni uzasadniony. "Umożliwienie partiom prowadzenia takiej działalności, powodowałoby bowiem brak przejrzystości, a sama aktywność partii bardziej skupiałaby się na biznesie, niż na zdobyciu lub utrzymaniu władzy w kraju" - wskazywał sędzia sprawozdawca.

Trybunał uznał także art. 36a ust. 3 ustawy o partiach politycznych za zgodny z konstytucją; zgodnie z nim środki finansowe mogą być wpłacane na Fundusz Wyborczy jedynie czekiem, przelewem lub kartą płatniczą, co – zdaniem Trybunału - zapewnia przejrzystość źródeł wpłacanych pieniędzy.