Trybunał stwierdził, że wyłączenie powództwa o unieważnienie małżeństwa z zakresu stosowania rozporządzenia mogłoby zwiększyć brak pewności prawa związany z brakiem jednolitych ram prawnych w omawianej dziedzinie.

Wreszcie Trybunał podkreślił, że okoliczność, iż powództwo o unieważnienie małżeństwa dotyczy małżeństwa, które ustało w wyniku śmierci jednego z małżonków, nie oznacza, że taka sprawa nie mieści się w zakresie stosowania rozporządzenia. Niewykluczone jest bowiem, że dana osoba może posiadać interes w unieważnieniu małżeństwa, nawet po śmierci jednego z małżonków. Jakkolwiek taki interes należy oceniać w świetle właściwego uregulowania krajowego, to nie istnieje żaden powód, aby pozbawić osobę trzecią, która wniosła powództwo o unieważnienie małżeństwa po śmierci jednego z małżonków, możliwości skorzystania z jednolitych norm kolizyjnych ustanowionych rozporządzeniem.

Trybunał stwierdził zatem, że powództwo o unieważnienie małżeństwa wniesione przez osobę trzecią po śmierci jednego z małżonków jest objęte zakresem stosowania rozporządzenia.

W odniesieniu do podstaw jurysdykcji przewidzianych w art. 3 ust. 1 lit. a) tiret piąte i szóste rozporządzenia Trybunał zauważył, że przepisy te przyznają, pod określonymi warunkami, sądom państwa członkowskiego, na którego terytorium ma zwykły pobyt powód lub wnioskodawca, jurysdykcję w zakresie orzekania o rozwiązaniu związku małżeńskiego.

W tym względzie Trybunał przypomniał, że reguły jurysdykcyjne ustanowione w tym rozporządzeniu mają na celu ochronę interesów małżonków, uwzględnienie mobilności osób, a także ochronę praw małżonka, który opuścił państwo zwykłego wspólnego pobytu.

Trybunał wywiódł z tego, że chociaż powództwo o unieważnienie małżeństwa wniesione przez osobę trzecią jest objęte zakresem stosowania rozporządzenia, to ta osoba trzecia musi podlegać regułom jurysdykcyjnym zdefiniowanym w interesie małżonków. W konsekwencji pojęcie „powoda lub wnioskodawcy” w rozumieniu rozporządzenia nie obejmuje osób innych niż małżonkowie, a zatem osoby trzecie nie mogą powoływać się na podstawy jurysdykcji przewidziane w art. 3 ust. 1 lit. a) tiret piąte i szóste wskazanego rozporządzenia.