Sądy krajowe miały rację

Trybunał uznał, iż odniesienie się do roli, jaką skarżący odegrał w czynach zarzuconych trzem innym osobom w procesie karnym, było nienadmierne i nieuchronne. Jednocześnie sądy krajowe uczyniły to w taki sposób, by nie naruszyć prawa do domniemania niewinności skarżącego. Omawiany przypadek to rodzaj sytuacji granicznej - zupełne pominięcie osoby skarżącego w procesie karnym osób trzecich naraziłoby sąd na niepotrzebne trudności, a nawet mogłoby się sprowadzać do pewnego absurdu, skoro zarzucane czyny miały miejsce z inspiracji skarżącego. Z drugiej strony sąd krajowy musiał wykazać się umiarem i rozsądkiem, ponieważ jedno słowo za dużo mogłoby już oznaczać złamanie domniemania niewinności skarżącego. Sąd niemiecki dobrze odnalazł się w tej sytuacji i pokazał, jak wiele zależy od prawidłowego procedowania w tak zawiłych sprawach.
Tak wynika z wyroku Trybunału z 27 lutego w sprawie nr 17103/10, Karaman przeciwko Niemcom.
Lex.pl