Trybunał przypomniał także, że zarówno z obowiązku lojalnej współpracy państw członkowskich, jak i z wymogów skuteczności wynika, że nałożony na państwa członkowskie obowiązek wykonania środka w postaci wydalenia, przy założeniach określonych w dyrektywie, powinien zostać spełniony w najszybszym możliwym terminie. Obowiązek ten nie zostanie spełniony, jeśli wykonanie decyzji nakazującej powrót zostanie opóźnione ze względu na fakt, że - po oddaleniu w pierwszej instancji wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej - procedura nie może być ponownie podjęta na tym etapie, na którym została przerwana, lecz musi zostać wszczęta na nowo.

Wreszcie Trybunał zauważył, że upoważniając państwa członkowskie do przyjęcia środków w postaci zatrzymania ze względu na ochronę bezpieczeństwa narodowego i porządku publicznego, dyrektywa nie narusza poziomu ochrony gwarantowanego przez europejską konwencję praw człowieka (EKPC)[3] która zezwala na zatrzymanie osoby, przeciwko której „toczy się” postępowanie o wydalenie.

Podsumowując, Trybunał orzekł, że ważność dyrektywy 2013/33, w zakresie, w jakim zezwala ona na przyjęcie takich środków w postaci zatrzymania, których granice są ściśle zakreślone w celu spełnienia wymogów proporcjonalności, nie może być podważona.

[1] Art. 8 ust. 3 akapit pierwszy lit. e) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową (Dz.U. L 180, s. 96)
[2] Dyrektywa Parlamentu i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (Dz.U. L 348, s. 98).
[3] Art. 5 ust. 1 lit. f) druga część zdania EKPC.