4. Z uwagi na wejście w życie ustawy nowelizującej bez jakiejkolwiek vacatio legis i brak wniosku Prezydenta o kontrolę prewencyjną tej ustawy (zob. cz. III, pkt 1.5 uzasadnienia) Trybunał był „zmuszony sięgnąć po możliwość, znajdującą podstawę w art. 195 ust. 1 in fine Konstytucji. Zgodnie z tym przepisem, sędziowie Trybunału „w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji”, a więc mogą - w pewnych okolicznościach - odmówić zastosowania obowiązującej ustawy. Dotyczy to także - lege non distinguente - ustawy o TK. ” (cz. III, pkt 1.6 uzasadnienia). Trybunał podkreślił, że art. 5 ustawy nowelizującej przewidujący wejście w życie tej ustawy w dniu ogłoszenia „realizował cel, jakim było utrudnienie czy wręcz uniemożliwienie dokonania kontroli konstytucyjności tej ustawy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, wskazane działanie ustawodawcy zmierzało do obejścia art. 188 pkt 1 Konstytucji.” (cz. III, pkt 4.8.4. uzasadnienia).

Trybunał podkreślił, że „w świetle art. 195 ust. 1 in fine Konstytucji sędziowie Trybunału są bezwzględnie zobowiązani do orzekania według zasad proceduralnych przewidzianych w Konstytucji.” Przy rozpoznaniu sprawy K 47/15 zastosowanie znalazły zatem art. 195 ust. 1 Konstytucji jak również inne bezpośrednio stosowalne przepisy Konstytucji dotyczące postępowania przed Trybunałem, a mianowicie: art. 190 ust. 5, przewidujący wydawanie orzeczeń zwykłą większością głosów (zob. cz. III, pkt. 1.11 uzasadnienia), art. 190 ust. 1 i art. 194 ust. 1, które w połączeniu z wyrokiem z 3 grudnia 2015 r., sygn. K 34/15, pozwoliły na ustalenie zgodnego z prawem składu orzekającego (zob. cz. III, pkt. 1.10 uzasadnienia). Jak wskazano wyżej, Trybunał zastosował również art. 197 Konstytucji wskazując, że przy określaniu podstawy orzekania przez Trybunał konieczne jest uwzględnienie niezbędnych uregulowań ustawowych (zob. powyżej pkt 4 niniejszego komunikatu).