Specyfika ujęcia zarzutu niezgodności kontrolowanego uregulowania z art. 22 w zw. z art. 2 konstytucji (wyłącznie aspekt formalny, tj. dochowanie ustawowego wymogu stanowienia ograniczeń w korzystaniu z wolności dzialalności gospodarczej) powoduje, że stwierdzenie zgodności tego uregulowania z art. 2 konstytucji w aspekcie zasady prawidłowej legislacji implikuje stwierdzenie jego zgodności także z art. 22 w zw. z art. 20 konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 31 ust. 3 konstytucji nie jest adekwatnym wzorcem kontroli w niniejszej sprawie. Art. 22 konstytucji szerzej określa granice dopuszczalnej ingerencji w gwarantowaną w nim wolność, aniżeli to czyni nieadekwatny tu, „ogólny” art. 31 ust. 3 konstytucji. Sąd pytający nie obalił doniemania zgodności zaskarżonego przepisu rozporządzenia z art. 22 w zw. z art. 20 konstytucji, w konsekwencji § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia jest zgodny z tymi wzorcami kontroli konstytucyjnej.

Ani w petitum wniesionego pytania prawnego, ani też w uzasadnieniu nie wskazano wyraźnie, która z zasad charakteryzujących Rzeczpospolitą Polską jako demokratyczne państwo prawne urzeczywistniające zasady sprawiedliwości społecznej została naruszona w wyniku uregulowania przyjętego w § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia. Wzorzec ten nie został zatem powołany jako samodzielna podstawa kontroli. Wobec zatem stwierdzenia niesprzeczności zaskarżonego przepisu z pozostałymi wzorcami kontroli wskazanymi w niniejszej sprawie należy uznać, iż kwestionowany § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia jest zgodny z art. 2 konstytucji.