Rozprawa 29 listopada. Foto: B. Cacko, ZP BTK

Szczególny status członków służby zagranicznej pracujących poza Polską, podyktowany jest koniecznością zapewnienia właściwego reprezentowania polskiej racji stanu na świecie – stwierdził Trybunał Konstytucyjny.

29 listopada 2016 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną P. Cz. dotyczącą służby zagranicznej (wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, prawo do czasu wolnego).

Trybunał Konstytucyjny orzekł,  że art. 32 ust. 1 ustawy z 27 lipca 2001 r. o służbie zagranicznej w zakresie, w jakim nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych dla pracowników służby zagranicznej wykonujących obowiązki służbowe w placówce zagranicznej, jest zgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny postanowił umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.

Orzeczenie zapadło jednogłośnie.

Zgodnie z kwestionowanym przepisem, jeśli wymagają tego szczególne potrzeby służby zagranicznej, członek służby zagranicznej wykonuje pracę poza normalnymi godzinami pracy, a w wyjątkowych przypadkach także w niedziele i święta, bez prawa do oddzielnego wynagrodzenia i prawa do czasu wolnego w zamian za czas przepracowany.

Skarżący, zatrudniony jako kierowca-intendent w placówce zagranicznej RP, zarzucił, że regulacja ta jest niezgodna z konstytucją w zakresie, w jakim dotyczy pracowników niemających statusu urzędniczego. Wskazał, że w innych pragmatykach służbowych, zwłaszcza w ustawie o służbie cywilnej, pracownikom na stanowiskach technicznych przysługuje rekompensata za pracę w nadgodzinach. Oznacza to, zdaniem skarżącego, że prawa majątkowe kierowców w służbie zagranicznej są słabiej chronione.

Trybunał Konstytucyjny nie podzielił zarzutów skarżącego. Zwrócił uwagę na szczególny status pracowników służby zagranicznej wykonujących pracę poza granicami kraju. Z jednej strony, ze względu na ograniczoność personelu placówek dyplomatyczno-konsularnych uzasadnione jest oczekiwanie większej dyspozycyjności jego członków. Z drugiej strony, zwiększona dyspozycyjność kompensowana jest licznymi uprawnieniami o charakterze majątkowym, wskazanymi w art. 29 ustawy o służbie zagranicznej. Pracownicy obsługi, wśród nich skarżący, korzystają z tych uprawnień na równi z członkami korpusu dyplomatyczno-konsularnego. W konsekwencji TK uznał, że nie doszło do naruszenia wskazanych przez skarżącego wartości konstytucyjnych. Otrzymywał on bowiem wynagrodzenie wraz z dodatkami na zasadach właściwych dla wszystkich, pracujących poza Polską, członków służby zagranicznej.