Kwestionowany przepis ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w zakresie, w jakim stanowi podstawę utraty prawa do zasiłku chorobowego ubezpieczonego, który w okresie orzeczonej niezdolności do pracy wykonywał pracę zarobkową, uzyskując wynagrodzenie przekraczające minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę, jest zgodny z konstytucją.

25 lutego 2014 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną J. D. dotyczącą utraty prawa do zasiłku chorobowego.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że  art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w zakresie, w jakim stanowi podstawę utraty prawa do zasiłku chorobowego ubezpieczonego, który w okresie orzeczonej niezdolności do pracy wykonywał pracę zarobkową, uzyskując wynagrodzenie przekraczające minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę, jest zgodny z art. 67 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3 oraz art. 2 konstytucji. W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.

Zakres wypowiedzi Trybunału Konstytucyjnego w badanej sprawie wynika zarówno z zakresu zaskarżenia, jak i z okoliczności sprawy leżącej u podstaw wniesionej skargi konstytucyjnej. Z tych powodów Trybunał nawiązał w sentencji do wynagrodzenia, które przekracza minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę.

Skarga konstytucyjna dotyczyła ubezpieczonej, która w okresie pozostawania na zwolnieniu lekarskim wykonywała pracę zarobkową. Jak twierdziła praca stanowiła jednocześnie formę terapii wspomagającej proces leczenia. W ocenie skarżącej taka okoliczność nie powinna skutkować pozbawieniem prawa do zasiłku chorobowego.

Prawo do zabezpieczenia społecznego (art. 67 konstytucji) dotyczy osób, które nie są zdolne bądź też nie mogą pracować, a przez to nie są w stanie same zdobywać w ten sposób środków na swoje utrzymanie. Funkcją zabezpieczenia społecznego jest zapewnienie zastępczego finansowania w sytuacji utraty wynagrodzenia z tytułu wykonywanej pracy. Oczekiwanie przez jednostkę przysporzeń od całego społeczeństwa ma konstytucyjne uzasadnienie jedynie w zasadzie solidaryzmu społecznego lub słuszności. W pierwszym wypadku jednostka może liczyć na wsparcie współobywateli, gdy sama, bez własnej winy, nie jest w stanie zaspokoić potrzeb życiowych niezbędnych do godnego przeżycia tej jednostki oraz jej rodziny w aktualnej rzeczywistości społecznej i gospodarczej. W drugim, gdy wszyscy członkowie wspólnoty, współtworzący dobro wspólne jakim jest państwo, oddają jednostce to, co jej się należało. Trybunał stwierdził, że żadna z powyższych sytuacji nie miała miejsca na tle rozpatrywanej sprawy.