Nie możemy sobie pozwolić na to, aby zdrowie w więzieniu nikogo w ogóle nie interesowało, bo również to  pociągnie za sobą koszty. Jeśli państwa to nie interesuje, to przyjdzie mu płacić odszkodowania zasądzone przez Europejski Trybunał Praw Człowieka. Z drugiej strony, nie zawsze w więzieniu zamkniętym osadza się ludzi niebezpiecznych. O osadzeniu tam decyduje w dużym stopniu surowość kary, a po wielu latach taki człowiek może już nikomu nie zagrażać. Rozstrzygnięcie o konstytucyjności czy niekonstytucyjności także w takiej sprawie nie jest obojętne dla budżetu.

Można zapytać, co to jest kilka czy kilkanaście milionów w skali roku, skoro budżet wynosi 350 miliardów złotych, a PKB w granicach półtora biliona złotych. Naprawdę z rozrzewnieniem słucham tego typu argumentów przedstawianych czasem Trybunałowi Konstytucyjnemu. Baczenie przez TK, aby przestrzeganie praw człowieka było wpisane w porządek prawny państwa nie może być bezkosztowe.

Są też skargi i wnioski dotyczące kwestii majątkowych.

Mamy sprawy, które z natury rzeczy dotyczą artykułu 64 Konstytucji RP – a to jest przepis, który jest jednym z fundamentów polskiego systemu konstytucyjnego – czyli ochrony własności i praw majątkowych. Na tym polegał komunizm, że pozbawił ludzi własności i czynił niewolnikami partii rządzącej, gdyż ktoś, kto nie ma nic albo można mu zabrać wszystko, jest w pełni zależny od państwa. Ten, kto posiada w sposób prawnie pewny choćby niewiele – jest relatywnie silny i niezależny od władzy publicznej, może być jej partnerem i podmiotem w sporze z nią. Własność i prawo dziedziczenia są zasadą ustrojową Konstytucji RP (art. 22). Konstytucja chroni spokojne władanie przez nas naszą własnością i prawami majątkowymi. Konstytucja chroni nie tylko to, co już mamy, ale również nasze prawo do tworzenia nowych wartości gospodarczych. Wolność działalności gospodarczej jest zasadą naszego ustroju i prawem podmiotowym każdego z nas.