Byli też cenzorzy, zapaleni prześladowcy wszelkiej myśli, nie tylko wolnej, jak cenzor „Tygodnika Powszechnego” w Krakowie, niejaki G., którego złośliwej pasji doświadczał Krzysztof Kozłowski, zastępca Jerzego (Turowicza). Reszta cenzorów to byli na ogół normalni urzędnicy, wykonywali swe obowiązki, pilnując się, żeby nie „puścić” czegoś, co ich będzie kosztowało posadę. A znaliśmy i takie wypadki. Starczało niekiedy, że taki pechowiec puścił jedno „niewłaściwe” słowo czy zdanie.

Jak widać, nie miało to wszystko i nie ma nic wspólnego z decyzjami publikacji, podejmowanymi przez samą gazetę, z decyzjami o zatrudnieniu, podejmowanymi przez naczelnego bądź właściciela gazety (programu radiowego czy telewizyjnego), z decyzjami o polityce redakcji. Doborowi dziennikarze TVN24, których niejaki Braun też chciałby wystrzelać, starają się w dość agresywnym, przykrym stylu skłócać polityków, jedynych swoich partnerów programów (poza bezcennym „Innym punktem widzenia”). Ale niezależnie od ogólnych tego skutków psychologiczno-społecznych decyduje ich redakcja i ona za wszystko ponosi odpowiedzialność, a dla niej konflikt, byle oglądalny, jest cenniejszy niż interes ogółu. Jeśli natomiast mój dawny ulubieniec, tak inteligentny, zdolny Andrzej Stankiewicz, wymądrza się na każdy temat, wprost ziejąc nieżyczliwością, to choć nieżyczliwość jest ogólną chorobą naszego dziennikarstwa i życia publicznego, w tym przypadku to jego sprawa – bo sam za siebie odpowiada, on, nie zapraszająca go redakcja. Jeśli politolodzy, kibice rozgrywek politycznych, wiedzący lepiej jak grać, odnoszą się wręcz niegrzecznie do wartych akurat respektu polityków, to rzecz ich osobistego sposobu bycia, a nie zapraszającej ich redakcji.