W odniesieniu do tej ostatniej zasady Trybunał stanął na stanowisku, że hiszpański system proceduralny narusza skuteczność zamierzonej dyrektywą ochrony. Ma to miejsce w tych wszystkich przypadkach, gdy egzekucja z nieruchomości została przeprowadzona jeszcze przed wydaniem przez sąd rozpatrujący sprawę co do istoty rozstrzygnięcia uznającego stanowiący podstawę hipoteki warunek umowny za nieuczciwy i, co za tym idzie, uznającego przeprowadzone postępowanie egzekucyjne za nieważne. Ze względu na to bowiem, że sąd rozpoznający sprawę co do istoty jest pozbawiony możliwości zawieszenia postępowania egzekucyjnego, to uznanie nieważności pozwala na zapewnienie konsumentowi jedynie następczej ochrony prawnej w formie odszkodowania. Odszkodowanie to jest rozwiązaniem tylko częściowym i niedostatecznym, które nie jest ani odpowiednim, ani skutecznym środkiem do realizacji celu polegającego na zaprzestaniu stosowania tych warunków. Wniosek ten nasuwa się tym bardziej, gdy – tak jak w omawianym przypadku – obciążoną hipoteką rzeczą jest mieszkanie poszkodowanego konsumenta i jego rodziny, a to dlatego, że poprzez zastosowanie tego mechanizmu ochrony konsumenta ograniczającego się do wypłaty odszkodowania, nie można przeszkodzić ostatecznej i nieodwracalnej utracie tego mieszkania. Wystarcza więc wszczęcie przez przedsiębiorcę postępowania w przedmiocie egzekucji wierzytelności zabezpieczonej hipoteką, aby w efekcie pozbawić konsumentów korzyści z ochrony zamierzonej dyrektywą. W tej sytuacji Trybunał doszedł do wniosku, że przepisy hiszpańskie nie są zgodne z zasadą skuteczności w zakresie, w jakim czynią niemożliwym lub nadmiernie utrudnionym stosowanie ochrony, jaką dyrektywa przyznaje konsumentom w ramach wszczętych przeciwko nim przez przedsiębiorców postępowań w przedmiocie egzekucji wierzytelności zabezpieczonych hipoteką.

Następnie, badając pojęcie nieuczciwego warunku umownego, Trybunał przypomniał, że wynikającą z takiego warunku „znaczącą nierównowagę” należy oceniać biorąc pod uwagę zasady, jakie mają zgodnie z prawem krajowym zastosowanie w przypadku braku porozumienia stron w tym zakresie. Podobnie, właściwe w tym przypadku wydaje się przeprowadzenie analizy sytuacji prawnej konsumenta pod kątem posiadanych przezeń zgodnie z prawem krajowym możliwości doprowadzenia do zaprzestania stosowania nieuczciwych warunków. Aby ustalić, czy taka nierównowaga powstaje „w sprzeczności z wymogami dobrej wiary”, należy sprawdzić, czy przedsiębiorca traktujący konsumenta w sposób sprawiedliwy i słuszny mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby taki warunek w drodze negocjacji.