Gdyby Trybunał nie zgodził się z jego pierwszą propozycją, rzecznik generalny zaproponował zastosowanie dyrektywy 2004/38 przynajmniej do obywateli Unii i do członków ich rodzin będących obywatelami państwa trzeciego, którzy korzystają faktycznie z przysługującej im swobody przemieszczania się, przebywając w innym państwie członkowskim, i jednocześnie podejmują krótkoterminowe podróże do państwa członkowskiego, którego są obywatelami. Ta druga propozycja dotyczy wyłącznie prawa wjazdu i pobytu krótkoterminowego.

W drugiej kolejności rzecznik generalny zbadał kwestię, czy i w jakich warunkach dyrektywa pozwala państwu członkowskiemu, w celu przeciwdziałania „systemowemu nadużyciu prawa” przy wydawaniu kart pobytowych, wymagać wcześniejszego uzyskania wizy wjazdowej, gdy taki obowiązek, mający ogólny i prewencyjny charakter, nie opiera się na wcześniejszym stwierdzeniu nadużycia prawa w konkretnym przypadku.

M. Szpunar zauważył w tym względzie, że środek mający ogólne zastosowanie, taki jak środek przewidziany przez Zjednoczone Królestwo, pozbawiłby gwarancje proceduralne ustanowione dyrektywą ich istoty. Zdaniem rzecznika generalnego systematyczne zawieszenie praw przysługujących na mocy dyrektywy nie daje ani sądowi krajowemu, ani Trybunałowi możliwości sprawdzenia, czy przesłanki, które skłoniły władze Zjednoczonego Królestwa do odmowy tego prawa rodzinie McCarthych, są faktycznie spełnione.

Rzecznik generalny ocenił, że dowody przedstawione przez Zjednoczone Królestwo nie mogą zostać uznane za konkretne dowody dotyczące indywidualnego zachowania rodziny McCarthych. Przypomniał on w tym względzie, że zachowanie tej rodziny nie stanowi nadużycia prawa w rozumieniu przepisów prawa Unii. Przypomniał on również, że ogólne domniemanie istnienia oszustwa nie wystarczy, by uzasadnić środek, który narusza cele traktatu FUE. Ocena zachowań stanowiących nadużycie należy zasadniczo do sądów krajowych, lecz nie może w żadnym razie zagrażać jednolitości i skuteczności prawa Unii.