Trybunał ocenił, że w odniesieniu do przepisów podatkowych, które jako główne kryterium rozróżnienia utrzymują miejsce siedziby funduszy inwestycyjnych i które z tego względu powodują pobór podatku u źródła od dywidend wypłacanych im przez spółki polskie lub jego brak, fundusze inwestycyjne niebędące rezydentami znajdują się w sytuacji obiektywnie porównywalnej z sytuacją tych, których siedziba znajduje się na terytorium Polski.

W odniesieniu do konieczności zapewnienia skuteczności kontroli podatkowych Trybunał uznał, że takie uzasadnienie ograniczenia jest dopuszczalne tylko w wypadku, gdy uregulowania państwa członkowskiego uzależniają przyznanie korzyści podatkowej od spełnienia warunków, których przestrzeganie może zostać zweryfikowane jedynie w drodze uzyskania informacji od właściwych organów państwa trzeciego i gdy z powodu braku umownego zobowiązania do dostarczenia przez to państwo trzecie informacji niemożliwe okazuje się uzyskanie owych informacji od tego ostatniego państwa. Trybunał stwierdził, że w niniejszym wypadku istnieją ramy prawne wzajemnej pomocy administracyjnej ustanowione pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki umożliwiające wymianę informacji koniecznych do stosowania przepisów podatkowych. Niemniej jednak do sądu krajowego należy zbadanie, czy zobowiązania umowne rzeczywiście umożliwiają polskim organom podatkowym zweryfikowanie, w stosownym wypadku, informacji dostarczonych przez fundusze inwestycyjne z siedzibą na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki, w celu ustalenia, czy fundusze te prowadzą działalność w ramach regulacyjnych równoważnych z ramami regulacyjnymi Unii.

W odniesieniu do konieczności zachowania spójności systemu podatkowego Trybunał wyjaśnił, że aby argument oparty na takim uzasadnieniu mógł być skuteczny, konieczne jest wykazanie bezpośredniego związku pomiędzy daną korzyścią podatkową a wyrównaniem tej korzyści przez określone obciążenie podatkowe, przy czym bezpośredni charakter tego związku należy oceniać z punktu widzenia celu spornej regulacji. W braku takiego bezpośredniego związku polskie przepisy krajowe nie mogą być uzasadnione koniecznością zachowania spójności systemu podatkowego.

W odniesieniu do konieczności zachowania podziału kompetencji podatkowych oraz zachowania wpływów podatkowych Trybunał podkreślił, że gdy państwo członkowskie zrezygnowało z opodatkowania funduszy inwestycyjnych będących rezydentami pobierających dywidendy krajowe, nie można powoływać się na konieczność zapewnienia zrównoważonego podziału kompetencji podatkowych pomiędzy państwami członkowskimi w celu uzasadnienia opodatkowania funduszy inwestycyjnych niebędących rezydentami pobierających tego rodzaju dochody. Ponadto brak wzajemności w ramach stosunków między państwami członkowskimi i państwami trzecimi nie może uzasadniać ograniczenia w przepływie kapitału między takimi państwami. Podobnie obniżenie wpływów podatkowych nie może być postrzegane jako nadrzędny wzgląd interesu ogólnego mogący uzasadnić takie ograniczenie.