Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej pytany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy orzekł, że państwo członkowskie nie może wyłączyć ze zwolnienia od podatku dywidend wypłaconych przez spółki z siedzibą w kraju na rzecz funduszu inwestycyjnego znajdującego się w państwie trzecim, jeżeli między tymi dwoma państwami istnieje zobowiązanie do wzajemnej pomocy administracyjnej Jednakże zadaniem sądu krajowego jest zbadanie, czy umowny mechanizm wymiany informacji zezwala organom podatkowym na weryfikację informacji dostarczonych przez fundusz inwestycyjny.

W Polsce ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje między innymi, że fundusze inwestycyjne są zwolnione z podatku. Aby móc skorzystać ze zwolnienia, fundusze te muszą jednak mieć siedzibę na terytorium Polski.

Emerging Markets Series of DFA Investment Trust Company, amerykański fundusz inwestycyjny, którego działalność polega w szczególności na nabywaniu udziałów polskich spółek, w 2010 r. skierował do polskiego organu podatkowego wniosek o zwrot nadpłaty w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób prawnych, zapłaconym za lata 2005 i 2006. Podatek ten obciążał dywidendy, które zostały wypłacone funduszowi przez spółki z siedzibą w Polsce, w wysokości 15%.

Po odrzuceniu wniosku fundusz wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy (Polska). Ten ostatni zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości w szczególności z pytaniem, czy prawo Unii sprzeciwia się krajowym przepisom podatkowym, na podstawie których dywidendy wypłacane przez spółki mające siedzibę w danym państwie członkowskim na rzecz funduszu inwestycyjnego mającego siedzibę w państwie trzecim nie mogą korzystać ze zwolnienia podatkowego.

W dzisiejszym wyroku Trybunał uznał przede wszystkim, że swobodny przepływ kapitału znajduje zastosowanie do sytuacji, w której na mocy krajowych przepisów podatkowych ze zwolnienia podatkowego nie mogą korzystać dywidendy wypłacane przez spółki mające siedzibę w państwie członkowskim na rzecz funduszu inwestycyjnego mającego siedzibę w państwie trzecim, podczas gdy fundusze inwestycyjne mające siedzibę we wspomnianym państwie członkowskim korzystają z takiego zwolnienia. Następnie zauważył on, że różnica w traktowaniu pod względem podatkowym dywidend pomiędzy funduszami inwestycyjnymi będącymi rezydentami a funduszami inwestycyjnymi niebędącymi rezydentami może zniechęcać z jednej strony fundusze inwestycyjne z siedzibą w państwie trzecim do obejmowania udziałów spółek z siedzibą w Polsce, a z drugiej strony inwestorów będących rezydentami w tym państwie członkowskim do nabywania udziałów w funduszach inwestycyjnych niebędących rezydentami.

Trybunał wyjaśnił w tym względzie, że postanowienie traktatu, na mocy którego państwa członkowskie mogą ustanowić rozróżnienie między podatnikami, którzy nie znajdują się w takiej samej sytuacji ze względu na miejsce zamieszkania lub inwestowania kapitału, stanowi odstępstwo od podstawowej zasady swobodnego przepływu kapitału, a zatem należy je interpretować zawężająco. Podkreślił on, że aby krajowy przepis podatkowy mógł zostać uznany za zgodny z postanowieniami traktatu dotyczącymi swobodnego przepływu kapitału, odmienne traktowanie winno dotyczyć sytuacji, które nie są obiektywnie porównywalne, bądź winno być uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego.