Trybunał stwierdził natomiast, że sporne uregulowania stanowią ingerencję w wolność prowadzenia działalności gospodarczej. Uniemożliwiają one bowiem podmiotowi praw wyłącznych samodzielne określenie ceny, za jaką udostępnia on sygnał oraz spowodowanie, by nadawcy przygotowujący krótkie relacje informacyjne uczestniczyli w kosztach nabycia owych praw wyłącznych.

Trybunał podkreślił jednakże, iż wolność prowadzenia działalności gospodarczej, jako prawo podstawowe, ma szczególny charakter, gdyż podlega różnego rodzaju ingerencjom władzy publicznej, która ma prawo ustanowić w interesie ogólnym ograniczenia prowadzenia działalności gospodarczej. Okoliczność ta znajduje między innymi odzwierciedlenie w sposobie zastosowania zasady proporcjonalności.

Trybunał doszedł do wniosku, że sporne ograniczenie wolności prowadzenia działalności gospodarczej jest uzasadnione i zgodne z zasadą proporcjonalności.

Ograniczenie to nie narusza bowiem istoty wolności prowadzenia działalności gospodarczej, służy natomiast interesowi ogólnemu w postaci ochrony podstawowej wolności otrzymywania informacji i wspieraniu pluralizmu, co również zapewnia Karta. W tych okolicznościach Trybunał stwierdza, że transmitowanie na zasadach wyłączności wydarzeń budzących duże zainteresowanie odbiorców staje się coraz powszechniejsze i może ograniczać w istotnym stopniu dostęp odbiorców do informacji o tych wydarzeniach.

Ponadto sporne ograniczenie jest właściwe i konieczne do realizacji zamierzonego celu w postaci ochrony interesu ogólnego. Ustawodawca Unii miał więc prawo uznać, że uregulowanie przewidujące wynagrodzenie przekraczające koszty poniesione bezpośrednio w związku z udostępnieniem sygnału nie pozwoli osiągnąć tego celu w sposób równie skuteczny.

Sporne uregulowanie należy wreszcie uznać za proporcjonalne. Biorąc pod uwagę, z jednej strony, znaczenie podstawowej wolności otrzymywania informacji oraz wolności i pluralizmu mediów, chronionych na mocy Karty, a z drugiej ochronę wolności prowadzenia działalności gospodarczej, również przewidzianą w Karcie, ustawodawca Unii miał prawo ustanowić omawiane zasady stanowiące ograniczenie wolności prowadzenia działalności gospodarczej i uprzywilejowanie przy wyważeniu wchodzących w grę praw i interesów dostępu odbiorców do informacji w stosunku do swobody zawierania umów.

Sporne uregulowania ustanawiają w szczególności właściwą równowagę między różnymi prawami i wolnościami podstawowymi. Dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych przewiduje bowiem, że krótkie relacje informacyjne mogą być nadawane wyłącznie w ramach ogólnych audycji informacyjnych, a nie w audycjach rozrywkowych. Co więcej, wykorzystane fragmenty nie powinny przekraczać 90 sekund, a ich źródło należy podać. Poza tym dyrektywa nie wyklucza odpłatnego użytkowania praw wyłącznych przed podmiot tych praw. Podobnie brak możliwości odzyskania kosztów poprzez wynagrodzenie oraz ewentualna utrata wartości handlowej praw wyłącznych do transmisji mogą w praktyce zostać wzięte pod uwagę podczas negocjacji handlowych prowadzących do ich nabycia i znaleźć odzwierciedlenie w cenie tych praw.