To zaś, że obywatel Unii dokonuje regularnie przez dłuższy okres przelewów kwot pieniężnych na rzecz tego zstępnego, potrzebnych mu dla celów zaspokojenia jego podstawowych potrzeb życiowych w państwie pochodzenia, może dowodzić istnienia rzeczywistej sytuacji zależności tego zstępnego względem wspomnianego obywatela. Nie można wymagać, by zstępny ponadto wykazał, że bezskutecznie podejmował starania w celu znalezienia pracy lub uzyskania ze strony organów państwa pochodzenia pomocy na pokrycie kosztów utrzymania lub też próbował we wszelki inny sposób sam zapewnić sobie utrzymanie.

Wymóg takiego dodatkowego wykazania, które nie może być w praktyce łatwo przeprowadzone, może sprawić, że możliwość korzystania przez tego zstępnego z prawa pobytu w przyjmującym państwie członkowskim będzie nadmiernie utrudniona. Poza tym nie jest wykluczone, że taki wymóg pociągałby za sobą konieczność podjęcia bardziej złożonych czynności – takich jak czynności zmierzające do uzyskania różnych zaświadczeń stwierdzających nieznalezienie żadnej pracy i brak uzyskania jakiegokolwiek świadczenia socjalnego – niż czynność polegająca na uzyskaniu od właściwych władz państwa pochodzenia lub przybycia dokumentu potwierdzającego istnienie sytuacji zależności, w odniesieniu do której to czynności Trybunał orzekł już, że nie może ona stanowić warunku wydania dokumentu pobytowego.

Trybunał stwierdził zatem, że prawo Unii nie zezwala państwu członkowskiemu na wymaganie, by zstępny w linii prostej, który ma co najmniej 21 lat – aby można było uznać go za pozostającego na utrzymaniu i tym samym objąć zakresem pojęcia członka rodziny obywatela Unii – wykazał, że bezskutecznie podejmował starania w celu znalezienia pracy lub uzyskania ze strony organów państwa pochodzenia pomocy na pokrycie kosztów utrzymania lub też próbował we wszelki inny sposób sam zapewnić sobie utrzymanie.

Trybunał dodał, że sytuacja zależności musi istnieć w kraju, z którego przybył dany członek rodziny w chwili zwrócenia się o umożliwienie mu dołączenia do obywatela Unii, na utrzymaniu którego pozostaje. Okoliczność, że uznaje się, iż członek rodziny ma ze względu na uwarunkowania osobiste, takie jak wiek, wykształcenie czy stan zdrowia, realne szanse na znalezienie zatrudnienia, i że ponadto zamierza on podjąć pracę w przyjmującym państwie członkowskim, nie ma wpływu na wykładnię warunku dotyczącego pozostawania „na utrzymaniu”.