W odniesieniu do zakazu ponownego karania Trybunał zauważył, że nie stoi on na przeszkodzie zastosowaniu przez państwo członkowskie jednocześnie sankcji podatkowej i sankcji karnej za ten sam czyn polegający na niedopełnieniu obowiązków informacyjnych w dziedzinie podatku VAT. Państwa członkowskie korzystają bowiem ze swobody wyboru środków służących zapewnieniu poboru w całości przychodów z podatku VAT i, tym samym, ochronie interesów finansowych Unii. Środki te mogą więc przybrać formę sankcji administracyjnych, sankcji karnych lub obu tych rodzajów sankcji naraz. Dopiero jeżeli sankcja podatkowa ma charakter karny w rozumieniu Karty i jest ostateczna, zakaz ponownego karania staje na przeszkodzie prowadzeniu przeciwko tej samej osobie kolejnego postępowania karnego w związku z tymi samymi czynami.

Charakter karny sankcji podatkowych należy oceniać z uwzględnieniem trzech kryteriów. Pierwszym z nich jest kwalifikacja prawna naruszenia w prawie wewnętrznym, drugim sam charakter tego naruszenia, a trzecim charakter i stopień surowości grożącej zainteresowanemu sankcji. Zadaniem sądu odsyłającego będzie ustalenie, w świetle powyższych kryteriów, czy konieczna jest ocena przewidzianego w prawie krajowym połączenia sankcji podatkowych i karnych z punktu widzenia standardów krajowych i ewentualnie stwierdzenie niezgodności takiego połączenia z tymi standardami, pod warunkiem że pozostałe sankcje są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Następnie Trybunał stwierdził, że prawo Unii nie reguluje relacji między EKPC a porządkami prawnymi państw członkowskich ani nie określa skutków, jakie sąd krajowy powinien wywieść ze sprzeczności między normą prawa krajowego a prawami chronionymi na mocy tej konwencji.

Trybunał przypomniał jednak, jakie skutki sąd krajowy powinien wiązać ze sprzecznością przepisów krajowych z prawami chronionymi na mocy Karty. Sąd krajowy, stosując w ramach swojej właściwości przepisy prawa Unii, ma obowiązek zapewnić pełną skuteczność tych przepisów, odmawiając w razie potrzeby z urzędu zastosowania wszelkich sprzecznych z nimi przepisów krajowych, nawet późniejszych, bez konieczności żądania lub oczekiwania na uprzednie uchylenie tych przepisów w drodze ustawodawczej lub w jakimkolwiek innym trybie konstytucyjnym.