Byłyby bowiem sprzeczne z wymogami wynikającymi z samej natury prawa Unii wszelkie przepisy obowiązujące w krajowym porządku prawnym oraz wszelka praktyka ustawodawcza, administracyjna lub sądowa, powodujące ograniczenie skuteczności prawa Unii poprzez odmowę przyznania sądowi, w którego kompetencji leży jego stosowanie, uprawnienia do uczynienia, w momencie stosowania tego prawa, wszystkiego co niezbędne do pominięcia krajowych przepisów ustawowych mogących stać na przeszkodzie pełnej skuteczności prawa Unii.

Jak z tego wynika, prawo Unii stoi na przeszkodzie krajowej praktyce sądowej, która uzależnia obowiązek niezastosowania przez sąd krajowy przepisu sprzecznego z prawem podstawowym chronionym na mocy Karty od spełnienia warunku, by sprzeczność ta wynikała w sposób oczywisty z Karty lub z dotyczącego jej orzecznictwa, jeżeli praktyka ta uniemożliwia sądowi krajowemu dokonanie, z ewentualnym udziałem Trybunału, kompletnej oceny zgodności owego przepisu krajowego z Kartą.

[1] Artykuł 50 Karty praw podstawowych.

[2] Protokół nr 7 (art. 4) do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC).

[3] Za rok podatkowy 2004 dodatkowe zobowiązania podatkowe w kwocie 35 542 SEK (prawie 4117 EUR) z tytułu dochodów z działalności gospodarczej, 4872 SEK (prawie 564 EUR) z tytułu podatku VAT i 7138 SEK (prawie 826 EUR) z tytułu składek pracodawcy. Za rok podatkowy 2005 dodatkowe zobowiązania podatkowe w kwocie 54 240 SEK (prawie 6283 EUR) z tytułu dochodów z działalności gospodarczej, 3255 SEK (prawie 377 EUR) z tytułu podatku VAT i 7172 SEK (prawie 830 EUR) z tytułu składek pracodawcy.

[4] Artykuł 2, art. 250 ust. 1 i art. 273 dyrektywy VAT 2006/112 (dawniej art. 2 i 22 szóstej dyrektywy) oraz art. 325 TFUE.  

ETS