W ramach swych skarg Komisja twierdziła ponadto, że zaskarżone decyzje zostały wydane z naruszeniem zasady lojalnej współpracy między instytucjami. Tymczasem zdaniem Trybunału na wspomnianych państwach członkowskich nie spoczywało żadne szczególne zobowiązanie dotyczące systemów pomocy zatwierdzonych w zaskarżonych decyzjach. Dlatego też nie można uznać, że decyzje te zwolniły Litwę, Polskę, Łotwę i Węgry ze szczególnego obowiązku współpracy, ponieważ nie podważyły w żadnym razie wyników dialogu, jaki miał miejsce wcześniej między Komisją a tymi państwami członkowskimi.

Ponadto Trybunał oddalił jako bezzasadny argument Komisji, że Rada dopuściła się oczywistego
błędu w ocenie, uznając, iż zaistniały wyjątkowe okoliczności uzasadniające wydanie
zatwierdzonych     środków.     Trybunał     podkreślił     bowiem,     że     w świetle     niecodziennego

i nieprzewidywalnego charakteru kryzysu gospodarczego i finansowego oraz stopnia, w jakim wpłynął on na rolnictwo wspomnianych państw członkowskich, nie można twierdzić, że Rada dopuściła się takiego błędu.

Wreszcie, zdaniem Komisji Rada naruszyła zasadę proporcjonalności, wydając zaskarżone decyzje. Trybunał stwierdził jednak, że nie jest w sposób oczywisty nieodpowiednie w stosunku do celu zamierzonego przy wydaniu zaskarżonych decyzji zatwierdzenie rozpatrywanych systemów pomocy zmierzających do ograniczenia różnymi środkami rozmiaru problemów strukturalnych, które uległy zaostrzeniu wskutek kryzysu gospodarczego i finansowego. Ponadto mając na uwadze czas, jaki jest potrzebny na: zmianę struktury gospodarstw rolnych (w Polsce i na Łotwie), zakończenie reformy rolnej (na Litwie), zakończenie procesu prywatyzacji gruntów (na Węgrzech) oraz okres utrzymywania się skutków kryzysu gospodarczego i finansowego, nie można uznać, że Rada  podjęła  środek   oczywiście  nieproporcjonalny,  zatwierdzając  rozpatrywane  systemy  pomocy obejmujące okres od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2013 r.

UWAGA: Celem skargi o stwierdzenie nieważności jest doprowadzenie do uznania za nieważne aktów instytucji Unii, które są sprzeczne z prawem Unii. Państwa członkowskie, instytucje wspólnotowe oraz jednostki mogą, pod pewnymi warunkami, wnieść skargę o stwierdzenie nieważności do Trybunału Sprawiedliwości lub Sądu. Jeżeli skarga jest zasadna, stwierdza się nieważność aktu. Instytucja, której to dotyczy, powinna zaradzić ewentualnej próżni prawnej spowodowanej nieważnością tego aktu.