Sąd Najwyższy, rozpoznający kasację, zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości o ustalenie, czy środki polegające na wykluczeniu rolnika z pomocy w roku, w którym złożył nieprawdziwe oświadczenie co do wielkości kwalifikującego się areału, i na obniżeniu pomocy, do której byłby uprawniony w trzech kolejnych latach kalendarzowych, o kwotę, która odpowiada różnicy między areałem zadeklarowanym a wyznaczonym, stanowią sankcje karne, które wykluczają jakiekolwiek postępowanie karne wobec Ł. Bondy w odniesieniu do tego samego stanu faktycznego na podstawie zasady ne bis in idem (zakaz ponownego sądzenia za ten sam czyn) figurującej w polskim Kodeksie postępowania karnego.

Trybunał przypomniał, że orzekł już, iż sankcje ustanowione w uregulowaniach Wspólnej Polityki Rolnej, takie jak czasowe wykluczenie podmiotu gospodarczego z systemu pomocy, nie mają charakteru karnego. Uznał bowiem, że takie wykluczenia służą zwalczaniu licznych nieprawidłowości popełnianych w ramach pomocy dla rolnictwa, które – powodując istotne obciążenie budżetu Unii – mogą zaszkodzić środkom podejmowanym przez instytucje Unii w dziedzinie rolnictwa w celu stabilizacji rynków, wsparcia poziomu życia rolników i zapewnienia zaopatrzenia konsumentów po odpowiednich cenach.

Trybunał zaznaczył, że w niniejszym przypadku wspomniane środki można zastosować jedynie wobec podmiotów, które wniosły o skorzystanie z systemu pomocy, jeżeli okaże się, że informacje przedstawione przez te podmioty na poparcie ich wniosków są błędne. Ponadto podkreślił, że środki te stanowią specyficzny instrument administracyjny, będący integralną częścią systemu pomocy i służący do zapewnienia prawidłowego zarządzania publicznymi środkami Unii.

Na podstawie tych stwierdzeń Trybunał doszedł do wniosku, że rozpatrywane środki mają charakter administracyjny.
Charakteru tego nie podważa w niniejszej sprawie analiza orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego pojęcia sprawy karnej2. Trybunał zaznaczył, że w tym kontekście istotne są trzy kryteria. Pierwszym z nich jest kwalifikacja prawna naruszenia w prawie krajowym, drugim – sam charakter naruszenia, a trzecim – charakter i stopień surowości sankcji, która grozi zainteresowanemu.