W odniesieniu do pierwszego kryterium Trybunał zaznaczył, że środki polegające na wykluczeniu rolnika z pomocy nie są uważane w prawie Unii za środki o charakterze karnym.

W odniesieniu do drugiego kryterium, Trybunał stwierdził, że środki te mają być stosowane tylko do podmiotów gospodarczych, które korzystają z danego systemu pomocy, oraz że cel tych środków nie jest represyjny, lecz polega co do istoty na ochronie zarządzania funduszami Unii poprzez czasowe wykluczenie beneficjenta, który złożył nieprawdziwe oświadczenia w swoim wniosku o przyznanie pomocy. Zdaniem Trybunału przeciw uznaniu represyjnego charakteru tych środków przemawia również fakt, że zmniejszenie kwoty pomocy, która może zostać wypłacona rolnikowi za lata następujące po roku, w którym nieprawidłowość została stwierdzona, jest uzależnione od złożenia wniosku na te lata.

Odnośnie do trzeciego kryterium, Trybunał ocenił, że jedynym skutkiem sankcji przewidzianych w prawie Unii jest pozbawienie zainteresowanego rolnika perspektywy uzyskania pomocy i że zmniejszenie kwoty pomocy, która może zostać wypłacona rolnikowi za lata następujące po roku, w którym nieprawidłowość została stwierdzona, jest uzależnione od złożenia wniosku na te lata, wobec czego sankcji tych nie można zrównać z sankcjami o charakterze karnym.

W konsekwencji Trybunał stwierdził, że sankcji takich nie można zakwalifikować jako sankcji o charakterze karnym.

[1] Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1973/2004 z dnia 29 października 2004 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 w sprawie systemów wsparcia przewidzianych w tytułach IV i IVa tego rozporządzenia oraz wykorzystania gruntów zarezerwowanych do produkcji surowców (Dz.U. L 345, s. 1).