W podsumowaniu Sąd Konstytucyjny stwierdził, że manifestowanie przez władze publiczne braku szacunku dla orzeczeń Sądu Konstytucyjnego zawsze prowadzi do naruszenia zasady nadrzędności Konstytucji. Wywieranie jakiejkolwiek presji na sędziach Sądu Konstytucyjnego czy dążenie do zemsty z uwagi na wydany przez nich wyrok jest nie do zaakceptowania i narusza zasadę rządów prawa oraz autorytet Sądu Konstytucyjnego. Sąd przypomniał także, że zgodnie z jego dotychczasowym orzecznictwem każda norma prawna lub zmiana ustawodawcza, której skutkiem będzie zablokowanie, w jakikolwiek sposób, możliwości wykonywania przez Sąd Konstytucyjny jego funkcji, będzie uznana za niekonstytucyjną ab initio.

Wyrok Sądu Konstytucyjnego, choć uchronił go przed utratą niezależności i kompetencji, nie doprowadził jednak do zakończenia poważnego kryzysu politycznego, który trwa do dziś.

Słowacja

Do kryzysu konstytucyjnego na stosunkowo mniejszą skalę doszło jesienią 2015 r. na Słowacji. Był on spowodowany odmową prezydenta Andreja Kiski powołania na stanowiska sędziowskie w Sądzie Konstytucyjnym kandydatów wskazanych przez parlament.

Zgodnie z art. 134 ust. 1 Konstytucji Słowacji Sąd Konstytucyjny składa się z 13 sędziów mianowanych przez Prezydenta na 12-letnią kadencję na wniosek Rady Narodowej Republiki Słowackiej (pełniącej rolę jednoizbowego parlamentu Republiki Słowackiej) na dwanaście lat prezydent Republiki Słowackiej. Rada Narodowa przedstawia we wniosku wnioskuje podwójną liczbę kandydatów na sędziów, których ma mianować prezydent.

W dniu 4 lipca 2013 r. miała się zakończyć 12-letnia kadencja 3 sędziów Sądu Konstytucyjnego. Zgodnie z przepisami Konstytucji, w kwietniu 2014 r. parlament słowacki, zdominowany przez partię „Smer” Roberta Fico nominował na zwalniane stanowiska sędziowskie 6 kandydatów. W związku z tym, że wybrany w marcu 2014 r. prezydent-elekt, Andrej Kiska miał objąć urząd 15 czerwca 2014 r., Minister Sprawiedliwości zwrócił się w maju 2014 r. z czterema pytaniami do Komisji Weneckiej: