Niezgodność art. 49 ust. 10 ustawy z zasadą państwa prawnego wnioskodawca upatrywał w tym, że badając zasadność obniżenia wysokości opłaty egzekucyjnej sąd nie ma możliwości rozważenia wszystkich okoliczności wiążących się choćby z funkcjami opłaty egzekucyjnej. I ten zarzut TK uznał za bezzasadny. Sąd jest zobowiązany do rozpoznania wniosku z uwzględnieniem wszelkich możliwych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Okoliczności wymienione w tym przepisie, które sąd powinien wziąć pod uwagę, mają jedynie charakter przykładowy.

Trybunał nie stwierdził również naruszenia art. 21 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji. Nawet bowiem wówczas, gdy opłata egzekucyjna zostanie obniżona z uwagi na sytuację majątkową wnioskodawcy oraz wysokość jego dochodów, nadal będzie ona przysługiwała komornikowi. Przepisy nie przewidują bowiem możliwości całkowitego anulowania opłaty egzekucyjnej przez sąd. Co więcej, komornik ma prawo do zwrotu wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji, niezależnie od tego czy nastąpi obniżenie opłaty egzekucyjnej. Skoro zatem komornikowi zawsze przysługuje zarówno opłata egzekucyjna (ewentualnie obniżona) oraz zwrot wydatków gotówkowych poniesionych w toku egzekucji, to nie można powiedzieć, że przerzucono na niego koszty działalności egzekucyjnej, zobowiązując go do ich ponoszenia z własnego majątku.

Rozprawie przewodniczył sędzia TK Marek Zubik, sprawozdawcą był sędzia TK Marek Kotlinowski.

Wyrok jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.