Jednocześnie NSA nie przesądził, w jaki sposób powinna zostać ustalona podlegająca opodatkowaniu wartość nieodpłatnego świadczenia (sąd zasugerował jedynie, że może odbyć się to w oparciu o cenę zakupu).

Powyższe stanowisko NSA spowodowało liczne wątpliwości oraz obawy płatników i podatników. Tym bardziej, że początkowe założenie o braku możliwości bezpośredniego przełożenia stanowiska NSA na opodatkowanie innych świadczeń pracowniczych okazało się błędne.
W odniesieniu do opodatkowania abonamentów medycznych stanowisko NSA spowodowało liczne problemy praktyczne. W przypadku podjęcia decyzji o korekcie rozliczeń podatkowych za okresy nieobjęte przedawnieniem należy rozważyć m.in. czy korekty ma dokonać tylko płatnik, czy obowiązek korekty zeznania rocznego ciąży też na podatniku, czy pracodawca może domagać się od pracownika zapłaty zaległego podatku. Sytuację skomplikowała wypowiedź Ministerstwa Finansów, które wskazało, że w odniesieniu do abonamentów medycznych nie ma zastosowania ochrona wynikająca z Ordynacji podatkowej, na mocy której odpowiedzialność podatnika za działania płatnika powodujące zaniżenie lub nieujawnienie podstawy opodatkowania m.in. z wynagrodzenia za pracę jest wyłączona.

Brak dokonania korekty rodzi ryzyko kontroli podatkowej za wiele lat wstecz. Wobec wielu podmiotów takie kontrole zostały zresztą wszczęte.

Po uchwale NSA sądy administracyjne zmieniły podejście do opodatkowania uczestnictwa pracowników w imprezach integracyjnych oraz objęcia pracowników ubezpieczeniem na życie czy od odpowiedzialności cywilnej. Sądy wskazują, że problemy z ustaleniem wartości świadczenia mają charakter wtórny, z którym płatnicy i podatnicy muszą sobie w jakiś sposób poradzić. Istotnym jest jedynie to, że samo uczestnictwo w imprezie pracowniczej o charakterze innym niż służbowy czy szkoleniowy (a nawet zaproszenie na taką imprezę) czy też objęcie ubezpieczeniem stanowi korzyść, która powinna zostać opodatkowana. Takie stanowisko może w rzeczywistości powodować sytuacje, w których dojdzie do opodatkowania świadczeń, z których dana osoba w ogóle nie skorzystała. Natomiast niezwykle utrudnione jest, a często wręcz niemożliwe ustalenie faktycznej korzyści, jaką pracownik odniósł.