Przepisy budzą wątpliwości również w odniesieniu do wyceny prywatnego użytku samochodów służbowych. Ze stanowiska organów podatkowych wynika, że w odniesieniu do samochodów stanowiących jego własność, pracodawca powinien wycenić to świadczenie na podstawie oferty otrzymanej od podmiotu zajmującego się profesjonalnym wynajmem samochodów (czyli na podstawie cen rynkowych). W odniesieniu do samochodów leasingowanych pracodawcy mogą oprzeć się na kosztach ponoszonych w związku z umową leasingu (czyli na cenach zakupu), co w rzeczywistości może doprowadzić do znacznej dysproporcji pomiędzy wartością przychodu pracowników użytkujących samochody będące własnością podatnika i samochodów leasingowanych. Przepisy nie wskazują też precyzyjnie, w jaki sposób wartość tego świadczenia w rzeczywistości wyliczyć.
Na kontrowersje związane z ustalaniem wartości dodatkowych świadczeń pracowniczych wskazuje chociażby orzeczenie NSA z 11 kwietnia 2012 r. ( II FSK 1724/10) dotyczące opodatkowania transportu organizowanego przez pracodawcę w celu dotarcia pracowników do zakładu pracy. W stanie faktycznym przedmiotowej sprawy opłata za transport była ponoszona w sposób ryczałtowy, a więc nie można było ustalić, ile pracowników i kiedy z tego transportu faktycznie korzystało. Sąd podkreślił, że ustalenie przychodu w sposób czysto hipotetyczny przeczy standardom konstytucyjnym, a sądy i organy podatkowe nie mogą zastępować ustawodawcy, który nie stworzył jasnych i precyzyjnych norm prawnych.

Z powyższego wynika więc, że przepisy dotyczące opodatkowania pozapłacowych świadczeń pracowniczych powodują tak liczne problemy, że należy je uznać za istotną barierę w prowadzeniu działalności gospodarczej przez płatników. Stąd też niezbędne jest podjęcie działań mających na celu zmianę przepisów prawa (ewentualnie wszczęcie procedur prawnych, które by takie zmiany umożliwiły).