Istotny dla prawa podatkowego problem dostrzegł WSA w Warszawie. Sąd ten zakwestionował w swoim pytaniu prawnym przepis ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, kreującym ponowne powstanie obowiązku i zobowiązania podatkowego z tytułu zawarcia umowy pożyczki oraz 20% stawkę podatku, gdy podatnik po przedawnieniu zobowiązania podatkowego powstałego z tej samej czynności, powołał się na nią w późniejszym postępowaniu. Zdaniem WSA, przepis taki naruszał m.in. zasadę ochrony praw nabytych oraz zasadę pewności prawa, obie wynikające z art. 2 Konstytucji. Sąd argumentował, że fakt powołania się przez podatnika na zawarcie umowy pożyczki prowadził do przekreślenia skutków przedawnienia, destabilizacji sytuacji prawnej podatnika oraz narażenia go na sankcję w postaci stawki dziesięciokrotnie wyższej niż podstawowa. Trybunał nie dopatrzył się naruszenia art. 2 Konstytucji. Uznał modyfikację ogólnych zasad regulujących przedawnienie za mieszczące się w kompetencjach ustawodawcy. Stwierdził, że podatnik nie może powoływać się na zasadę lojalności jeżeli sam uprzednio nie złożył deklaracji podatkowej i nie rozliczył należności podatkowej, a zatem działał wobec państwa nielojalnie. W sprawie tej Trybunał odnotował wyraźnie w uzasadnieniu problem wytyczenia relacji między przepisami ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych oraz wcześniejszej od niej Ordynacji podatkowej. Dostrzegł poziomą niespójność rozwiązań przyjętych w obu ustawach oraz brak jednoznaczności przepisów. Konieczna jest tu korekta ustawodawcy.