Sąd II instancji wskazał, że przejście własności na skarb państwa bezpodstawnie przejętych nieruchomości, następowało na podstawie konstytutywnej decyzji właściwego organu administracji. Obowiązywanie tego przepisu (art. 9 ustawy) stwarzało sytuację w której mimo, że właścicielom nieruchomości bezprawnie przejętych przez państwo w ramach procedury przepadku mienia, przysługiwało roszczenie o zwolnienie od przepadku, to nie dawało ono realnych szans na odzyskanie swojej własności.

Wystąpienie w okresie obowiązywania art. 9 ustawy, z powództwem windykacyjnym, powodowało konieczność zwrócenia się przez sąd do organów administracji o stwierdzenie, czy nieruchomość podpada pod art. 9 ustawy. Wszelkie postępowania sądowe prowadzone przez właścicieli – dążące do windykacji nieruchomości – skutkowałyby wydaniem decyzji administracyjnej o przejęciu lasu na podstawie art. 9 ustawy. W rezultacie zatem podjęcie działań zmierzających do odzyskania nieruchomości powodowałoby pozbawienie własności. Sąd Okręgowy wskazał przy tym, iż z uwagi na cel ustawy – zawarte w art. 9 ust. 4 sformułowanie „postępowanie sądowe o przywrócenie posiadania lub wydanie nieruchomości” rozumieć należy szeroko jako każde postępowanie zmierzające do odzyskania przez właściciela czy posiadacza nieruchomości, do której zastosowanie znajduje art. 9 ustawy.

Tym samym Sąd II instancji stwierdził, iż przepisy ustawy, w okolicznościach tej sprawy, stanowiły przeszkodę w dochodzeniu roszczeń przez właścicieli nieruchomości znajdujących się w posiadaniu skarbu państwa, która uzasadnia wstrzymanie biegu przedawnienia (art. 121 pkt 4 w zw. z art. 175 k.c.). Czyli bieg przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu: co do wszelkich roszczeń, gdy z powodu siły wyższej uprawniony nie może ich dochodzić przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw danego rodzaju - przez czas trwania przeszkody.
Lex.pl