Jednocześnie Prokurator Generalny stwierdził, że opiniowany projekt zawiera także rozwiązania trafne, do których należy niewątpliwie zaliczyć:

• koncentrację  problematyki składania oświadczeń majątkowych przez osoby pełniące funkcje publiczne w jednym akcie prawnym,
• ujednolicenie zasad składania tych oświadczeń,
• podjęcie próby precyzyjnego określenia zakresu informacji ujawnianych w oświadczeniu majątkowym.

Prokurator Generalny ocenił, że przedłożony do zaopiniowania projekt jest wyrazem braku zaufania do organów państwowych oraz obowiązujących mechanizmów antykorupcyjnych, przy czym, nie został poparty w tym zakresie rzetelną analizą sytuacji i wykazaniem dysfunkcjonalności obowiązujących instytucji prawnych. Przewidziane projektem wyjątkowo intensywne ograniczenie prawa do prywatności nie doczekało się w nim właściwego uzasadnienia w postaci wskazania ważnego interesu publicznego, który miałby to ograniczenie legitymować, poza ogólnie sformułowanym celem antykorupcyjnym. W istocie rzeczy przedłożony projekt nie tylko nie spełnia warunków formalnych projektu aktu normatywnego, ale również bazuje na populistycznych zapatrywaniach na funkcjonowanie polskiego aparatu państwowego, w tym organów wymiaru sprawiedliwości, podważając niezbędne zaufanie społeczne do działalności organów władzy publicznej.

Podkreślić przy tym należy, że walka ze zjawiskami korupcyjnymi wymaga z jednej strony konsekwencji ze strony władz państwowych, z drugiej zaś szczególnej rozwagi w doborze instrumentów prawnych służących do walki z tymi wysoce negatywnymi zjawiskami społecznymi. Rzecz bowiem w tym, aby instrumenty te nie okazały się destrukcyjne dla organizmu państwowego. Walka z korupcją musi być prowadzona równolegle z budowaniem zaufania i autorytetu funkcjonariuszy publicznych. Przedłożony projekt wpisuje się niestety w tradycje instrumentów najbardziej prostych, których efektywność, jak uczą nie tylko polskie doświadczenia, jest wysoce ograniczona, a jednocześnie obarczona licznymi mankamentami.